Liederen en balladen

[p. 91]

Een Knaap.

's Avonds als de wolken varen
Roodgezeild op gulden zeên,
Staat hij voor zijn raam te staren
In zijn witte hemd alleen.

Schoon hij lang zijn nachtgroet kuste,
En getroost den kring verliet,
Lust hem toch het roerloos rusten
In de bleeke lakens niet.

Kan hij van den dag niet scheiden
Als een kranke aan 't leven hangt,
En niet kalm het donkre beiden,
Wijl zijn hart voor 't lichte dankt?

[p. 92]

 

Neen, maar duizend vogels zwieren

 

Boven 't duistrend boomengrauw,

 

Of daar duizend blaadren gieren

 

Stormgezweept langs 't huivrend blauw.

 

 

 

Zijn dit dan de zwarte droomen

 

Die, wen kalm het lijf zich strekt,

 

Op onhoorbre vleuglen komen,

 

Wreedgeklauwd en scherpgebekt?

 

 

 

Of wel 't beeld van de gedachten,

 

Die zijn onbevlekte geest

 

Als een leger vreemde machten

 

Naadren voelt en hulploos vreest?

 

 

 

Zie hem zelf maar vol in de oogen,

 

Zoo men kinderoogen doet,

 

Zonder wrokken, wen bedrogen,

 

Slechts uw vraag zíjn vraag ontmoet...

 

 

 

Mochten niet die sombre scharen

 

Vluchten naar de verten heen,

 

Zal hij, tot de nacht valt, staren

 

In zijn witte hemd alleen.