Liederen en balladen

[p. 108]

Nimmermeer.

Ik wind de wollen sjaal zoo warm
Haar om de schouders, buig mij neder
En kus haar; leunend aan mijn arm
Loopt zij de herfstlaan heen en weder.

Had ik heur oogen toegedrukt,
De handen op haar borst gevouwen,
En lag ik voor den steen gebukt
Waarin haar naam stond uitgehouwen,

Zou zij niet zóo verloren zijn,
Zóo hooploos voor mijn hart gestorven,
Als nu waar beide in vlammenschijn
Wij door het dorrend loover zworven.

[p. 109]

 

Waarom? Is dan die roode mond

 

Niet even lief geplooid gebleven,

 

Kronen heur lokken minder blond

 

De speelsche gratie van haar leven?

 

 

 

Neen, maar wat hiér gescheiden heeft,

 

Is het onnoembre dat gevleugeld

 

In ons naar verre ruimten streeft,

 

Doch sterven moet als men 't beteugelt.

 

 

 

Wij stegen twee in 't grondloos licht,

 

Als duiven die den morgen groeten,

 

Toen sloeg zij moe de wieken dicht,

 

En nooit zal ik haar weer ontmoeten.