Poëtische werken. Deel 10. Treur- en blijspelen. Deel 3

[p. 1]

Harald de onversaagde.

De goede uitslag, die de opvoering van Saffo had bekroond, had ten gevolge, dat ik nu op mijne beurt een aanzoek kreeg om nogmaals den tekst voor een zangspel te vervaardigen. De bescheidenheid verbiedt my den man te noemen, die my dit vereerend bewijs van onderscheiding gaf. Ik zal dus alleen zeggen, dat hy een Komponist was van uitstekende verdiensten en wiens arbeid reeds twee malen met gelukkig gevolg op den Schouwburg gehoord was geworden. De meesters wier manier hy by voorkeur navolgde, waren Weber, Spohr, en Marschner, en hieruit vloeide van zelf voort, dat het onderwerp tot het zangspel uit de romantische, of, wil men, uit de tooverwaereld gekozen moest worden. Het was my reeds vroeger voorgekomen, dat Sir Walter Scotts gedicht Harald the Dauntless de voortreffelijkste bouwstoffen voor een romantische opera bevatte, welke men maar bedenken kon: - en zoo was de keuze van het onderwerp terstond gedaan. Spoedig was de tekst vervaardigd, en met yver zette zich de Komponist aan den arbeid. Inmiddels was by hem, gelijk by velen onzer muzykliefhebbers, een zekere ontevredenheid gerezen over de wijze, waarop in de Stedelijke Muzykschool en aan den Schouwburg met betrekking tot de muzyk gehandeld werd. Vooral was de toen-

[p. 2]

malige, in vele opzichten verdienstelijke Orkestmeester Benucci, de steen des aanstoots. Den wezenlijken aart van het geschil heb ik, onkundige leek, nooit kunnen begrijpen: - genoeg, dat er geschil bestond: en dat dien ten gevolge de yver van mijn geachten kunstvriend om voor het tooneel te arbeiden al meer en meer verflaauwde. Later was het een noodlottige kwaal, die hem tot den arbeid ongeschikt maakte, en zoo doende bleef deze geheel steken. Jaren verliepen er, en zelfs het bestaan van het stuk was my glad uit het geheugen gegaan, toen ik, na de uitgave van het Eerste Deel mijner Dramatische Werken, my plotselings herinnerde hoe ik, na de opvoering van Saffo, woorden voor een Zangspel vervaardigd had, waarvan de muzyk, die er by moest komen, onvoltooid gebleven was. Ik schreef diensvolgends aan den Komponist om mijn handschrift, - en het lang vergeten papieren kind keerde aldra tot zijn vader. Ik zend het nu, uit zijn kerker verlost, de wijde waereld in. Moge het daar, uit aanmerking van de meer dan achttienjarige opsluiting welke het ondergaan heeft, een niet te streng oordeel ondervinden.