O rijkdom van het onvoltooide

[p. 65]

2
Verzen uit de nalatenschap

[p. 67]

[O, dat de bloemen onzer jeugd]

O, dat de bloemen onzer jeugd

het hoofd weer gingen beuren

en dat, Buthaina, keeren mocht

het vroegere gebeuren;

dat wij weer woonden dicht bijeen,

als het te wezen placht,

uw stam afgunstige nabuur was

op wat gij mij toebracht.

Kom ooit, kom ooit, Buthaina weer

ik uw ontmoeten tegen?

wij beide twee van liefde vol

zooals een wolk van regen;

als jonkman lag ik in haar net

en tot op dezen dag

mijn liefde is groeiend meer en meer,

mijn liefde en mijn beklag.

Mijn lange leven bracht ik door

wachtend, tot zij zou spreken;

de blos, de lichte bloesemen

zijn van mijn wang geweken;

maar nimmer dat ik het verduur,

als zij mij af zal slaan,

mijn hart is onvergankelijk,

wat anders mag vergaan.