..., want nooit wordt alles gezegd

Gedichten voor wie niet voor niets zintuigen en hersenen heeft

[p. 60]

De recensente*

Zij begon haar beoordeling heel positief
doch daarvóór... had ze in een hoekje
voor haar eigen bestaansrecht, weet
u wel, - och doe toch niet zo negatief -
ook wel voor het evenwicht, dus,
alvast driemaal opgeschreven
het voegwoordje ‘maar...’

Maar wat is dat nou?!
De naam van de dichter spelt ze fout
en in haar eerste zin
citeert ze de eerste zin
van achterop het boekje ook fout

Ik herhaal, haar recensie begon heel positief
maar - ook weer ‘maar’ -, waarom
licht zij opeens uit het gedicht ‘Haïti’
slechts die vijf slotregels als bewijs
dat het gedicht - vier strofen lang -
geen poëtische meerwaarde heeft?

Zijn onderwerpen uit
1991 en '92
uit de actualiteit?!
Dat kan, maar...
daarvoor bestaan nog steeds gelukkig ook
de historicus, schrijver en journalist;
de cineast, archivaris en museoloog;
de socioloog, filosoof, analyst,...

En heeft de recensente wel
het hele boekje geconcentreerd
doorgelezen?
Zij bespreekt gedicht 21, dan 8,
vervolgens 10 en weer terug: nummer 6.
Toch had ze zevenenzeventig geteld

[p. 61]

Ik blijf erbij, haar recensie begon heel positief
maar, - driewerf ‘maar’ - wat was dat n[o]u over
de eeuwigheidswaarde van gedichten
als slechts God voor de gelovigen
en de Tijd voor sommige wetenschappers
eeuwig zijn?

Wie lezen nog de tweeduizend gedichten
in de Nederlandse bloemlezing van Gerrit Komrij
als eens de zon
en dus ook het licht en het leven
hun ‘eeuwigheidswaarde’ kwijt zijn?

Ach, vergeet u dit ‘gedicht’ maar,
het was slechts actueel en zoals alles,
behalve dan God of de Tijd,
beslist niet eeuwigheidswaardig.

7 april 1996

N.a.v. de recensie van Els Moor: ‘Mogelijk, 77 gedichten met een boodschap van Alfons Levens’ in De Ware Tijd-Literair van 6 april 1996.