Pit-tah de grijze wolf

[p. 56]

Vijfde hoofdstuk.
‘Eet of word gegeten.’

Het wolfje groeide snel. Hij rustte twee dagen en waagde zich toen weer buiten het hol. Bij dit avontuur vond hij de jonge wezel, welks moeder hij had helpen opeten en hij zorgde dat het wezeltje denzelfden weg opging als de moeder. Maar op dien tocht verdwaalde hij niet. Toen hij vermoeid werd, vond hij den terugweg naar het hol en sliep daar. En elken dag daarna legde hij een grooteren weg af.

Hij begon nu zijn eigen kracht en zwakheid te kennen en te weten, wanneer hij moedig en wanneer hij voorzichtig moest zijn.

Hij was altijd een kleine duivel, wanneer hij toevallig een sneeuwhoen ontmoette en een eekhoorntje bracht hem buiten zichzelf. Zijn loop werd hoe langer hoe vaster en hoe sneller. Maar hij was met het vinden van een prooi niet zoo gelukkig als den eersten dag. De zeven sneeuwkuikens en het kleine wezeltje waren tot nu toe alles wat hij bemachtigd had. Zijn moordlust nam met den dag toe en hij koesterde een hongerige eerzucht om het eekhoorntje te pakken, dat alle wilde schepsels altijd waarschuwde, wanneer het wolfje in aantocht was.

Het wolfje had nog steeds grooten eerbied voor zijn moeder. Zij kon voedsel bemachtigen en zij bracht hem altijd zijn aandeel mee. Voorts was zij voor niets bevreesd. Hij begreep niet dat die moed berustte op ervaring en kennis. Het scheen hem toe Macht te zijn. Zijn moeder vertegenwoordigde Macht; en toen hij ouder werd, voelde hij die Macht door de scherpere terechtwijzing van haar poot, terwijl de bestraffende duw van haar neus plaats maakte voor den beet harer tanden. Ook daarvoor eerbiedigde hij zijn moeder. Zij dwong hem tot gehoorzaamheid en hoe ouder hij werd, hoe nijdiger haar humeur was.

[p. 57]

Weer kwam er hongersnood en het wolfje begreep nu beter wat het knagen van den honger beteekende. De wolvin zelf werd mager bij haar zoeken naar voedsel. Zij sliep zelden in het hol, maar bracht den meesten tijd door met vergeefsche jacht op buit. Die hongertijd duurde niet lang, maar hij was zeer streng en het wolfje zelf vond ook geen enkele prooi. Vroeger jaagde hij alleen voor zijn pleizier, maar nu werd het spel diepe ernst - en hij vond niets. Maar dit niet slagen bevorderde zijn ontwikkeling. Hij bestudeerde zorgvuldiger de gewoonten der eekhoorntjes en trachtte nog slimmer ze te vangen. Hij trachtte de boschmuizen uit hun holen op te jagen. En er kwam een dag dat zelfs een havik hem niet langer in het kreupelhout joeg. Hij was sterker, verstandiger, meer zelfvertrouwend geworden. Bovendien was hij wanhopig.

De hongersnood was geëindigd. De wolvin bracht voedsel mee. Het was vreemdsoortig vleesch, heel anders dan zij ooit had gevangen. Het was een half volwassen jong van een lynx, maar niet zoo groot als het wolfje. En het was heelemaal voor hem. Zijn moeder had haar honger ergens anders gestild, ofschoon hij niet wist dat het de rest was van een nest jonge lynxen, die haar verzadigd hadden. Evenmin, wist hij hoe wanhopig haar daad was geweest. Hij wist alleen dat dit fluweel-zachte dier voedsel was en hij at en voelde zich gelukkiger na iederen mondvol.

Het wolfje ging naast zijn moeder liggen en viel in slaap. Hij werd gewekt door haar gegrom. Nooit had hij haar zoo vreeselijk hooren grommen. En daarvoor was reden en niemand wist dit beter dan zij. Het nest van een lynx wordt niet ongestraft beroofd. In den vollen gloed van het middaglicht, neergehurkt bij den ingang van het hol, zag het wolfje de lynx-moeder. Zijn haar ging overeind staan bij dit gezicht. En alsof het gezicht alleen niet voldoende was, uitte de indringster een kreet van woede, beginnend met een gegrom en opklimmend tot een heesch gegil.

Het wolfje stond op en gromde moedig aan zijn moeders

[p. 58]

zijde. Maar zij duwde hem minachtend achteruit. Doordat de ingang van het hol zoo laag was, kon de lynx niet naar binnen springen, maar toen zij kruipend naar voren gleed, sprong de wolvin op haar toe en drukte haar op den grond. Het wolfje zag weinig van het gevecht. Er was een vreeselijk gegrom, gegil en geblaas. De twee dieren vochten, de lynx met klauwen en tanden, de wolvin alleen met haar tanden.

Eenmaal sprong het wolfje naar voren en sloeg zijn tanden in den achterpoot van de lynx. Hij hield vast en gromde woest. Ofschoon hij het zelf niet wist, belemmerde hij door zijn gewicht de bewegingen van den poot en bespaarde daardoor zijn moeder veel letsel.

Een verandering in het gevecht verpletterde hem bijna onder haar beider lichamen en deed hem zijn houvast verliezen. Het volgende oogenblik waren de beide moeders gescheiden en voor zij weer samen kwamen, scheurde de lynx met een scherpen klauw den schouder van het wolfje tot op het been open en wierp hem tegen den muur. Toen vermengden zich de schrille smartkreten van het wolfje met de rest van het rumoer. Doch zijn moed keerde terug en toen het gevecht uit was, had hij nog, woest grommend, zijn tanden vastgeklemd om den achterpoot der lynx.

De lynx was dood. Maar de wolvin was zeer zwak en uitgeput. In het begin liefkoosde zij het wolfje en likte zijn gewonden schouder, maar het bloedverlies had al haar krachten weggenomen en zij bleef een heelen dag en een nacht onbewegelijk, bijna niet ademhalend liggen naast haar doode vijandin. Een week lang verliet zij het hol slechts om te drinken en daarbij waren haar bewegingen langzaam en moeilijk. Toen was de lynx verslonden en waren de wonden der wolvin voldoende geheeld om haar weer toe te staan op jacht te gaan.

De schouder van het wolfje was stijf en pijnlijk en nog een heelen tijd hinkte hij door de hevige wonde, die hem was toegebracht. Maar de wereld scheen hem veranderd. Hij liep met meer zelfvertrouwen, met een gevoel van moed,

[p. 59]

dat hij niet had bezeten vóór het gevecht met de lynx. Hij had het leven in een wreeder licht gezien. Hij had gevochten. Hij had zijn tanden geslagen in het vleesch van een vijand en hij leefde nog. Hij was niet meer bevreesd voor kleinere dingen en veel van zijn bedeesdheid was verdwenen, ofschoon het Onbekende voor hem nog steeds vol ontastbare, dreigende gevaren was.

Hij begon zijn moeder op de jacht te vergezellen en hij hielp haar dapper. Hij leerde dat er twee soorten van levens waren - het zijne en een ander. Er waren eters en de gegetenen. Hij leerde dat de wet was:

Eet of word gegeten.

Dat wist hij niet zoo in woorden, maar hij wist het. Hij zag de toepassing van die wet overal om zich heen.

En het wolfje was gelukkig. Met een volle maag in den zonneschijn te sluimeren, was een groote vergoeding voor al zijn moeite en vechten om aan dit voedsel te komen. Het vechten zelf was een genot. Hij schiep behagen in zijn vijandige omgeving. Hij was vol levenskracht, zeer gelukkig en zeer met zichzelf ingenomen.