De bruid des Heeren

VI.

Zij kon het niet gewoon worden te Diependale. Het was er te eentonig, te stil voor een kind zonder kameraden, zonder bezigheid. Geen mensch misdeed haar; geen stuursch woord moest zij hooren; doch het leven drukte haar als een last; vermoeid legde zij 's avonds haar hoofdje neder, met het onbewust verlangen om nooit meer te ontwaken: haar slaap was diep en zwaar als een doodsslaap. Niets smartlijkers dan het kleppend klokje, dat haar uit de verdooving trok, met al het lichamelijk verzet tegen den dwang van het ontijdig op-

[p. 21]

staan, de bij voorbaat geleden kou, die haar in de kerk wachtte en het nog ontmoedigender vooruitzicht van een langen, ledigen dag.

Zij zat aan de kachel, omgeven door den damp der kokende soep en keek door 't raam in de thans altijd grauwe lucht of leunde het hoofd op haar armpje tegen de roedekens aan.

‘Foei,’ zei tante Monica meer dan eens, ‘zijt ge niet beschaamd alzoo den ganschen dag vogelbeen (werkeloos) te loopen?’

Dat was een verwijt over eene euveldaad, waaraan Pia zich schuldig voelde, doch voor welke zij geene beternis uitdenken kon.

Tante Juliane had haar eindelijk een brei opgezet: een kousband, tien steken breed, en nu arbeidde zij; maar het was geene onderhoudende bezigheid en Pia geeuwde en liet de naalden vallen en sloeg oom Stant gade, die aandachtig de vogeltjes en slangenkopjes op den palmstok bewerkte.

‘Wat deedt gij tehuis?’ vroeg eenmaal Monica, die gewoonlijk vermeed van haar tehuis en hare vroegere omgeving te gewagen.

‘Ik ging naar de school,’ zei Pia met ver-

[p. 22]

levendigd aangezichtje,’ en dan liep ik met de barakkinderen op het Heuvelplein.’

De drie zusters zagen elkander veelbeduidend aan.

Monica vatte moed om haar onderzoek voort te zetten: ‘En des Zondags?’

‘O, des Zondags moest ik de piano spelen.’

‘En waarom dat?’

‘Voor de soldaten en de meiden, die in onze herberg dansten,’ berichtte Pia.

‘Gij!’ riepen zij uit.

‘Ja ik, en somtijds tot laat in den avond; ik was dood van den vaak. En gerucht, en gelach, en tabaksrook in huis!’ vertelde zij, hare indrukken onsamenhangend mededeelend.

Het was een kind, het was hun nichtje, dat zulke dingen beleefd had in een midden, waaraan de gedachte alleen de drie oude meisjes zou hebben doen blozen, indien het bloed nog tot haar wangen had kunnen stijgen!...

‘Zwijg,’ bevalen zij, met godsdienstige krachtsinspanning hare nieuwsgierigheid om meer te weten onderdrukkend. Pia kon volstrekt niet begrijpen, waarin zij had gefaald:

[p. 23]

hare uiterste jeugd had haar gevrijwaard voor het verderfelijke en losbandige dier omgeving.

‘Gij moogt nooit aan die... danspartijen meer denken, hoort gij?’ sprak tante Juliane later op den dag tot haar.