De bruid des Heeren

XXXVI.

Een onvoorzichtige, die uit een valstrik geraakt, een beschuldigde, die na een voorloopige gevangenschap wordt losgelaten, een bezitter, die een betwisten eigendom behoudt, kunnen geen dieper bewustzijn van bevrijding en zielerust verkrijgen dan Pia op dit oogenblik. Het hart verkwikt, den geest verhelderd, alle boeien ontketend. Het was haar te moede, als het Tobias moest zijn, die aan de zekere hand des Engels naar het doel werd geleid.

Hare roeping was haar aangewezen, de Heer

[p. 184]

had haar tot zich gewenkt! Geheiligd in haar eigen oog, kwam zij tehuis. Geen twijfel meer, geen aarzeling, geen kwellende keuze te doen: het pad was voor haar afgebakend.

Vol vrome geestdrift wierp zij zich in hare kamer op de knieën neder voor het houten Christusbeeld, door oom Stant gesneden en geschilderd en dat de tantes haar ter gedenkenis gegeven hadden. Zij legde haar hoofd tegen de bloedige zijwonde en leunde dan haar aangezicht op de doorboorde voeten met de handen als verlamd er achter saamgestrengeld: ‘Weg met de wereld en zijn ijdelheden! Ik kom tot u, ik kom tot u!’ murmelde zij bestendig.

Het was alsof de hemel in haar gemoed nederdaalde; zooveel geluk moest wel uit Gods genade voortvloeien en eeuwigdurend zijn. Wat was zij anders geweest dan een eerste sein, die groote godsdienstvlaag harer kindsheid? En zij werd zoo erkentelijk nu voor de haar opgelegde beproeving: indien die jonge man haar zijne hand niet had aangeboden, zou zij het nooit bevroed hebben, dat ze

[p. 185]

verstokt was voor alle aardsche wellust!...

Zij was naar de brouwerij geweest, een zware gang! - zij had de vrouw met de boodschap van het afzeggen belast, en tot hare bevreemding ondervonden aan den bitsen toon, waarmede haar geantwoord werd: ‘dat het wel was en zij het maar moest weten, indien zij het berouwen mocht,’ dat het niet zoozeer haar geluk als het voordeel van Donatus was, dat men voor oogen hield.

Zij had nog niets aan tante Monica medegedeeld, maar ging den kapelaan vinden. Zij wist niet wat haar belette om van 't Goedvrijdagkind te spreken en verklaarde hem, dat God haar duidelijk hare roeping had aangewezen en zij vast besloten was in een klooster te gaan.

Zij wachtte bijval en bewondering; maar hij schudde het hoofd: ‘Zoo gauw niet, mijn kind, gij zijt wat wispelturig, wat veranderlijk, wat overdreven. Men neemt een dergelijk besluit niet in een oogenblik van tegenzin of krenking of onder den invloed van iets, dat ons wordt aangedaan of opgelegd.’

[p. 186]

Dit was koud water op haar enthusiasme; maar het kreeg weldra het uitwerksel van een stortbad: het wekte gloed. Zij voelde in haar de macht om hem en allen, die haar plan dwarsboomden, uit den weg te slaan.