Drie novellen

Vreemde invloed. Mijne goede faam. Kromme Cies

VII.

George bewoonde op het einde der Koninklijke Straat, niet verre van de S^te-Mariakerk, een schoon groot huis, dat hij met smaak en pracht had ingericht. Hij opende zelf de deur, toen zij aanbelden en ontving de jonge vrouw gulhartig. Breedgeschouderd, kort gestuikt, geleek hij geenszins aan Alexis, die slank en tenger van gestalte, zelfs een weinig voorovergebogen, met een helder voorhoofd en een bedeesd voorkomen, de jongste van beiden scheen. Marie, zijne echtgenoote, was eene duitsche; haar vader was een vermaarde industrieel in Dresden geweest, de jonge advocaat had te Spa toevallig met haar kennis gemaakt, en was er in gelukt het hart der rijke, hoogbegaafde wees te veroveren.

Er waren geene andere genoodigden: de tafel glansde onder den ontstoken luchter van zilver en kristal en porselein en gouden vruchten. Alexis was tusschen zijne vrouw en Marie geplaatst, deze zat aan het maal, alsof zij de meesteres des huizes niet ware geweest, zij bemerkte het niet als haren gasten iets ontbrak; zij had

[p. 13]

geene oogen voor hetgeen rondom haar omging of tot de werkelijkheid behoorde, zij leefde in eene abstracte geesteswereld en sloeg weinig acht op Justine, op wie zij geroepen was eenmaal zulken beduidenden invloed te oefenen. Zij scheen van den welstand, die haar omgaf, zonder verwondering en zonder vreugde te genieten, alsof het niet anders wezen kon, en er geene armoede bestond: het was een geluk, dat zij eene voortreffelijke huishoudster had, eene saksische meid, die haar uit haars vaders huis was gevolgd en alles bestierde, anders zouden George en zijne gasten met al den overvloed, die hen omringde, niet zelden het noodige ontbeerd hebben.

Zij had een heel klein, al te mager aangezichtje, als een vogelbekje, en droeg het haar kortgesneden als een kind; hare gestalte was uiterst tenger en hare handjes ontvleesd en doorschijnend wit. Haar toon was eerder bedaard dan levendig; maar zij sprak de fransche taal verbazend goed, en wist steeds zonder aarzelen de echte uitdrukking te vinden, zoodat enkel bijwijlen het een of ander zeldzaam uitgesproken woord haren vreemden oorsprong verried. Hoe onderhoudend was haar gesprek, hetzij over het een of ander maatschappelijk vraagstuk, hetzij over kunsten of wetenschap! en zoo fijn was haar takt, zoo groot hare kieschheid, dat nooit een onvoorzichtig of bedroevend woord haren lippen ontvlood, ofschoon hare menigvuldige verstrooidheden haar soms bij degenen, die haar niet kenden, den schijn der onverschilligheid gaven. Zij hield met bescheidenheid hare meening staande, en kon evengoed luisteren als spreken, en deze zeldzame vrouw, die de waarde der meesterstukken uit de voornaamste museums van Europa kende en berekenen kon, ware niet in staat geweest een drietal cijfers uit het keukenboek harer meid samen te tellen; en deze vrouw, die van hare geleerde vrienden om de gaven haars geestes

[p. 14]

werd bewonderd, werd door hare dienstbode als een schuldeloos, onmondig schepsel aangezien, bemind en als een hulpeloos kind beschermd!

Het gezelschap was luidruchtig geworden, Eugénie redeneerde veel en met onwrikbaar zelfvertrouwen, en Justine, die zwijgend toeluisterde en met treurnis bemerkte, dat Alexis meer tegen Marie dan haar sprak - wellicht omdat hij hare verlegenheid niet vermeerderen wilde - ondervond voor de eerste maal in haar leven, dat het gezelschap van wel onderrichte lieden voor ongeletterden vernederend en vervelend is.

Het weer was opgeklaard: Marie moest om acht uur naar een zanggezelschap van dames, dat geregeld alle Donderdagen eene bijeenkomst had. George zou er haar heen leiden, en Alexis stelde aan zijne twee reisgezellinnen voor een toertje te doen om de lucht te scheppen. Het deed hun allen goed na het lang aan tafel zitten in de warme, rookvolle eetzaal.

Justine keek naar den schitterenden sterrenhemel, toen zij uit de deur kwam: het waren dezelfde lieve lichtjes, die haar van over het dak der S^t-Jacobskerk toepinkten, als zij des avonds op den straatdrempel van den winkel kwam. Zij lachte hen als oude kennissen toe.

De lange rij gaslichten langs weerkanten der Koninklijke Straat op gelijken afstand van elkander, maakten haar den indruk, van zoovele brandende paarlen aan een eindeloos snoer geregen. Zij ging aan den arm van Alexis. Eugénie stapte nevens hen, en toen zij in de straten kwamen, waar meer gewoel is, en de voorbijgangers zich voor de schoone uitstallingen aan de hooge vensterramen verdringen, bleef zij meer dan eens in het volk achter, en moest Alexis gestadig naar haar omzien om haar in het oog te houden, en haar eindelijk, om haar niet te verliezen, den vrijgebleven arm aanbieden.