Madeleine

VI.

De moeder van het kleine meisje was 's anderdaags dood. Het kind werd op kosten van Adelar, die met de bevoegde overheden onderhandeld had, bij eene schamele werkvrouw besteed, ‘uit medelijden,’ zeide Suzanne aan de dames harer vereeniging. Adelar had het gezien: ja, het was een schoon, een buitengewoon schoon kind, hij bleek er mede ingenomen. Suzanne kocht hem kleederen; - eenvoudige kleederen voor het oogenblik - zij bezocht het vaak, zij kreeg het lief, o zoo lief, het kleine Leentje; het

[p. 18]

speet haar, wanneer zij het verlaten moest, en ware het niet geweest uit vrees van opspraak te verwekken, zij zou het al dadelijk in haar huis de plaats hebben gegeven, welke het reeds in haar hart had weten te veroveren.

Adelar werd te M. benoemd en tot overmaat van geluk trouwde hunne dienstmeid en bleef te A., zoodat zij thans geheel vrij, naar believen en zonder vrees voor dezer onbescheiden vertellingen, het kind als het hunne konden opkweeken.

Manden, koffers, kisten, tonnen en kuipen stonden volgestopt, bedden en kasten uitgebroken; stroo en hooi, overblijfsels van het inpakken, lagen op den vloer en in de gang; de schouwen waren van hare spiegels ontbloot; de vensters van hunne gordijnen; de verhuiswagen wachtte voor de deur, Adelar gaf bevelen aan de mannen, welke met het uitbrengen der meubelen waren belast. Suzanne, vermoeid, ontsteld en zenuwachtig van al de bedrijvigheid rondom haar, waarin zij een werkzaam deel had genomen, maande tot voorzichtigheid aan.

Adelar zag rond: ‘O, dit huisje waar wij zoo gelukkig geweest zijn, ik zal er vaak aan denken, Suzanne!’

Hij ging nog eens tot bij het raam; ‘Wel,’ riep hij schielijk uit - en meteen stapte hij in allerijl naar de buitendeur - ‘wij zouden haar nog vergeten, onze Madeleine blanche! Kom, Suzanne, kom!’

[p. 19]

Hij had de spade opgevat, welke met ander tuingerief aan het geveltje reisvaardig stond, en dolf in haast het jonge perzikboompje uit.

‘Hadt gij dat eens moeten achterlaten!’ lachte zijne vrouw.

‘Ik zou er om terug gekeerd zijn,’ antwoordde hij met overtuiging.

Het boompje werd aan de wortels met een bundel hooi omwonden, en zorgvuldig op den wagen gelegd. Suzanne hield het hondje in den eenen, en de kat in den anderen arm.

En nu naar het nieuwe verblijf, het vergelegen M. met al hunne schatten!

Den grootsten van al lieten zij echter voorloopig nog bij de besteedster achter: het kind. Eerst toen zij hunne nieuwe woning hadden ingericht, ontboden zij er haar mede. Het kleine meisje telde thans anderhalf jaar en kon reeds alleen loopen en begon te stamelen. Suzanne was in de winkels rondgegaan om haar schoonere kleederen en al het noodige te bezorgen. Het ware opmerkenswaardig geweest voor een vorschend oog, of iemand met den toestand der zaken bekend, hoe onhandig zij hierin te werk ging, hoe onwetend zij was in betrekking tot maat en hoeveelheid. Zij bloosde schuchter, als zij de kleine jurkjes uitzocht, als hadde zij iets misdadigs gedaan. Zij kon geene inlichtingen geven nopens de grootte van het kind, en enkel zeggen, hoe oud het was; blijkbaar

[p. 20]

had zij niet, als andere moeders, door ondervinding geleerd, wat voor zulk een leeftijd verkieslijk is. Doch dit scheen den handelaren om het even te zijn, verkoopen was hun eenig doel.

Het meisje kwam toen in haar opgezonden nieuw pakje. Suzanne betaalde de besteedster het dubbele van wat zij haar verschuldigd was om zich gauw van haar te kunnen ontdoen, en nu, nu was het kind het hare! Het sliep, zij hield het in heur armen en droeg het naar zijn frisch, met wit omhangen wiegje. Zij sloot het aan haar hart en drukte plechtig, moederlijk, en met teruggehouden hartstocht, een zoen op het voorhoofdje. Die zoen behelsde de belofte: ‘Ik zal u liefhebben, vertroetelen en beschermen; wat er ook gebeuren moge, wij zullen onafscheidbaar in vreugd en leed verbonden blijven; gij zijt thans mijn kind, en ik ben uwe moeder.’

‘Daar,’ sprak Adelar binnenkomend, en wreef zijn voorhoofd af, ‘hij staat geplant, de perzikboom, de Madeleine blanche!’

Zij nam hem bij de hand en leidde hem tot aan het wiegje. Zij zagen neder op het kind, dat daar lag, blozend als appelbloesem, met zijne blonde krulletjes en zijn opengespreide handjes in vertrouwvolle rust.

‘Ons kind,’ sprak hij, ‘Suzanne, dat is nu eens eene levende Madeleine blanche!’ en zij lachten beiden om de zinspeling op de naam van het wicht.

[p. 21]

Dat was iets nieuws, iets onuitsprekelijk zaligs. Dat bracht leven en opgeruimdheid in huis. Het kind scheen zich volstrekt niet vreemd te gevoelen en stak naar zijne pleegouders beurtelings de armpjes uit. ‘Wie is dat?’ vroeg hem Suzanne op Adelar wijzend. ‘Papa.’ herhaalde zij, ‘pa pa,’ en dit zoo dikwijls, tot Madeleine het nazei. Het was een levendig, woelig kind, het liep immer van den eenen naar den anderen. Adelar had alle moeite om het een paar minuten op de knieën te kunnen houden en moest daartoe zijn uurwerk uit den zak halen en het aan het oor der kleine doen tikken, iets waar alle kinderen belangstellend en geheimzinnig naar luisteren; of met een mes op de tafel slaan om gerucht te maken, want steeds bleven zij nog wat zitten na het avondmaal.

De nieuwe meid welke, hoe onlangs ook aangekomen, zich reeds als van den huize achtte, en niet door bescheidenheid scheen uit te munten, bleef, aleer zij ze in de kast sloot, met de teruggebrachte glazen in de hand de groep aanstaren; het was eene zeer lange, magere, pretentieuse vrouw, eene weduwe reeds van een zekeren leeftijd.

‘Wel,’ zeide zij, vermoedend aangenaam te zijn, in een vreemden tongval, ‘dat kind lijkt sprekend op u, mijnheer, het kan zijn vader niet loochenen, he, madam?’

Hare meesters bogen beschaamd en met ongenoe-

[p. 22]

gen het hoofd, en daar zij niet antwoordden, vervolgde deze, zich tot de kleine wendend:

‘Ze wordt gaarn gezien, he? Papa en mama zijn jaloersch op haar, ja, ja. Maar ge hebt gelijk, madam, dat ge ze zoo vertroetelt, ge hebt er maar eentje, he? en bloed trekt. Ja, mijnheer, zie maar zoo zonderling niet op, ik weet het immers genoeg, wat het is vader te zijn: mijn man zaliger, hij kon de kinderen met rust niet laten slapen om hen te liefkoozen, uw eigen vleesch en bloed, he?’....

Doch Adelar stond wrevelig op en verliet de kamer, en Suzanne onderbrak de alleenspraak harer dienstmeid door het kort bevel licht aan te steken, hetgeen geschiedde, maar... hunne begoocheling was voor het oogenblik verwoest, hun waan was heen. Waarom, dacht Adelar, moest die vrouw hen zoo bitter aan de werkelijkheid herinneren?

Zij waren beiden gansch treurig geworden.