Een revolverschot

XLV.

De slang des wroks, die heel den winter verkleumd had gelegen, kronkelde zich weder, haar vinnig venijn uitspuwend in 't gemoed, dat ze geteeld had en ze herbergde. De onbegrepen gejaagdheid in Marie maakte plaats voor een woeligen oproer als de tobende zee bij springvloed. De storm loeide om haar als de wind door de sparren, voordat het onweer uitbarst.

Marie was uit den doodsslaap van vergetelheid tot bewustzijn ontwaakt!...

Luc Hancq! Zijn beeld stond herrezen, zonneklaar voor haar oogen, Luc Hancq met zijn verfoeide behaagzucht, zijn valschen handdruk, zijn dubbelhartigen glimlach...

Zij haatte hem, zij verafschuwde hem, zooals nog nooit te voren, en meteen voelde zij weder zijn kussen in haar

[p. 187]

nek. Het was als de beroering van een walgelijk insect, en onwillekeurig deden haar vingeren een schielijken greep naar dat plekje, als om 't er af te slaan. Die kussen, zoolang met sidderend genot, in haar verbeelding gebleven, waren thans een brandmerk der schande. Zij had zich onder al de goten der daken willen stellen om ze te doen verdwijnen, om ze af te spoelen. Maar zij waren onuitwischbaar als het bloedige vlekje op het sleuteltje van Blauwbaard's gruwelkamer: een zinnebeeld van 't onherstelbare, dat in alle eeuwigheid de roekelooze eerverbreekster aan blijft kleven!

Gansch haar wezen kwam in opstand tegen de krenking harer eigenwaarde, tegen de snoodheid zijner handelwijze, die in de nauwgezetheid en de reinheid van haar geweten, in hare opvatting van het geheiligde der liefde en der getrouwheid, stug genoeg om elke toegeeflijkheid buiten te sluiten, ijverzuchtig genoeg om zich te belgen over het kleinste vergrijp, onberedeneerd genoeg om haar oordeel te benevelen, reuzen-evenredigheden aannam.

Zij dacht niet na, zij onderzocht niet, zij liet zich over aan hare groote verbittering, die blind was, en bodemloos als hare liefde was geweest. En in herinnering doorliep haar gevoel al de trappen van dien ontwakenden, stijgenden, noodlottigen hartstocht voor hem. Had ooit, vóor haar, een vrouw bemind, als zij beminde?

‘Nooit,’ zei ze tot zich zelve in de geweldig opgewekte verontwaardiging van geleden smaad, als aanerkenning en liefdeloon!..

Geen wroeging over wat zij had gedaan en aangestuwd had om te doen, geen doorzicht van het mogelijke, dat hare

[p. 188]

gedragslijn anders had kunnen wezen: een vreemde macht had haar bestierd, aan een onweerstaanbaren drang had ze gehoorzaamd, het was iets buiten haar, dat naar het verderf had geleid en er Georgine mede had ingestort.

Georgine, o Georgine! een krop kwam in Marie's keel bij het heropwekken van dien naam, en toen ontwaakten half de sluimerende teederheden van het vermorzeld hart voor die verloren zuster, in dezelfde verwoesting ten gronde gegaan...

Maar zij kon zich Georgine nooit anders voorstellen dan door de doorzichtige gordijn, waarachter al de akeligheden van den doodsstrijd in fantasmagorie oprezen. Er ontstond een vluchtige, vlijmende indruk van afgrijzen en weegevoel, dat in een woest verlangen oversloeg om ze terug bij zich te hebben, terwijl haar troostelooze geestesblik verschrikt de leegte rondom in het tegenwoordige en de toekomst ontwaarde, als in een bliksemstraal.

Doch dit verlangen zelf werd schielijk opgeslorpt in hartstocht van haat en wraaklust; want hij - de schelm - was het, die haar Georgine had ontroofd...