|
| |
| |
| |
VI. Ziet op het voorbeeld.
En Jezus zeide tot hem: de vossen hebben holen, en de
vogelen des hemels nesten: maar de Zoon des menschen heeft niet waar by het
hoofd nederlegge. Matth: VIII: 20.
| |
| |
| |
Van Christus Navolging.
Toon: Psalm
68. of 36: Twee verzen voor een.
ô Vogeltjes, die zingt en queeld,
ô Vosjes, die in 't wilde speeld,
Maar myn Beminde, die ik meen,
Had toe zyn eigendom geen steen,
Dat was als vreemd'ling doolen.
Hoe was de Hoogste dan zo klein?
Beminde, 't was om u en myn,
Zyn armoê quam ons toonen,
Dat wy hier in de zienlykheid,
Maar leeven voor een korten tyd,
En slechts als Pelgrims woonen.
Zyn Ryk was van deez wereld niet,
Die 't uiterlyke oog beziet;
Wat zoud'et ons dan lusten,
Die ons bekleeden met de faam,
In 't vreemde land te rusten.
Hy roept ons uit dit Ryk der tyd,
Na 't Heilig land der eeuwigheid,
| |
| |
Hy gund ons beter dingen:
Het wel dat vlees en bloed bemind,
En 't oog der zielen meê verblind,
Hy heeft voor ons een beter goed
Verkreegen met zyn eigen bloed:
Daar komt hy ons op noode,
En gaat ons als een Herder voor,
Op dat wy volgen op zyn spoor,
Die reist, en Pelgrimagie gaat,
Zich zelfs met last niet overlaat,
Noch bouwd geen vaste wooning:
Zyn oog dat op het doelwit ziet,
En rust hier aan de wegen niet,
Al vloeid 'er wilden Honing.
Hy wandeld voort met zyn gemoed,
Na 't Vaderland van 't eeuwig goed,
En laat de wereld dryven:
Als hy zyn reis heeft afgedaan,
Dan gaat zyn lust en rust eerst aan,
In 't land daar hy zal blyven.
| |
| |
| |
Van Jezus noodiging tot alle vermoeide en belaste.
Komt
herwaards tot my alle die vermoeid en belast zyt, en ik zal u ruste geeven.
Matth: XI: 28.
Toon: Sulamithe.
Ach! hoe vriend'lyk laat de Heere,
Zyn liefden woord, uit 's Vaders hert geboren,
Het mensch'lyk leven hooren;
Of zy hem schoon, beminnen, noch begeere,
Hy laat ze roepen, en volgt haar op de hielen;
Keerd maar weder, keerd maar weder, keerd maar weder arme
zielen.
Gaat niet verder, in 't doolen,
Want voor u heen word anders niet gevonden,
Als 't eind van 't pad der zonden,
En achter dat, zo heim'lyk en verhoolen,
Leid eeuwig leed verschoolen:
Waarom ellendig, daar heil word aangebooden?
Keerd maar weder, keerd maar weder, keerd maar weder op het
nooden.
Zoekt gy weelde, en vrede?
Gy moet het quaad, der zielen rug toe keere,
En 't aanzicht na den Heere:
Uw leevens Weg, recht anders om, betreeden,
Dan valt uw' Ziele, haar Vader in zyn armen,
Van genade, van genade, van genade, en erbarmen.
| |
| |
Van d'eeuwigheid verknoopt, en vast verbonden;
En diend niet meer de zonden,
Maar hem, die u het weezen heeft gegeeven,
En tot zyn kind verheven;
Want hier bezyden is jammer en ellende,
Waar wy keeren, waar wy keeren, waar wy keeren, of ons
wenden.
| |
Van de rust des Gemoeds.
Toon:
Semila tormenti.
Laat krygen en schanden, en rooven en branden,
Verwoesten, verwoesten de landen,
Laat komen de donder, de winden en stroomen,
Wat schaad het, wat schaad het den vroomen.
Als zwaare geruchten, een ander doen zuchten,
En woelen, en woelen, en vluchten:
Dan zit hy in vrede, in ruste, in vreugden,
Omsingelt, omfingelt met deugden.
Zyn schat is onzichtbaar, en grooter in waarde,
Dan Hemel, dan Hemel, en aarde.
Zyn krachten en heersing gaat alles te boven,
Wat zouw men, wat zouw men hem rooven?
Verliest hy zyn haaven, en leven te gader,
Zo komt hy, zo komt hy te nader,
Zyn Heere, zyn oorsprong, zyn rykdom, zyn leven,
Waarom dan, waarom dan gebleeven?
| |
| |
| |
Van de rust der Zielen.
Toon: Het
daget uyt den Oosten.
Al bruist het wilde Meer,
Al beeft het al van Donder,
Al straald de Blixem neer:
Myn hert blyft zonder vreezen,
Het kan ons niet verschrikken,
Wanneer men maar van binnen,
De schoonste ruste voeld:
Die schoonste rust van binnen,
Als Jezus zich in 't herte,
Laat eens een onweer komen,
Al 't quaad versmelt in vreezen,
ô Menschen woud gy leeren,
Waar in uw' heil bestaat:
't Is hier in, dat gy weelde,
En dat gy tracht te winnen,
| |
| |
| |
Verlangen na Jezus.
Toon:
Amarilli.
Jezus Christus myn waarde!
Gy zyt het al, en al wat ik begeere,
Myn Bruidegom, myn Heere,
Gy zyt het al, in hemel en op aarde;
Hoe lange duurd 't eer ik by u zal woone
Jezus Christus, Jezus Christus, Jezus Christus myn schoone.
Als een harte ontvlooden,
In 't dichte woud, 't vervolgen van zyn plaagers,
Van honden en van jaagers,
Uit heeten dorst, schreeuwd na de waterstroomen,
Die van 't gebergte komen;
Zo schreeuwd myn ziele na u, ô God verheven,
Jezus Christus, Jezus Christus, Jezus Christus, myn leeven.
Kost gy geheel myn eigen wil verslinden!
Dan liet in 't hert zich vinden:
Een levend water ontsprongen uit Gods herte,
Geen dorst zouw my meer smerte.
Ja zoetste Jezus myn allerschoonste Heere,
Laat my sterven, laat my sterven, laat my sterven, van u
leeren.
| |
| |
| |
Van het overgeeven des herten aan
Jezus.
Toon: Nerea: of, 10 Geboden.
Wy willen God ons herte geeven,
En treeden 't aardse met de voet,
Op dat ons 't eeuwig hemels leven,
In plaats van 't helse quaad ontmoet.
Ach hoe veel schoonder is het dagen,
Van 't Zomerdagse Morgenrood,
Als 't nypen van de noorder vlaagen,
By donk're nacht, zo naar en dood.
Elk spreekt en preekt van 't eerste wezen,
Als van haar Moeder, en den grond,
Waar uit zy in 't beginsel reezen,
Want alles heeft zyn open mond.
Hier staan wy nu, gelyk genooden,
Om aan te vatten wat ons lust,
Van rechts en links, ons aangebooden,
Eer 't licht des levens word geblust.
Zo laat ons wel en wys'lyk keuren,
Het blyde goed, voor 't droevig quaad,
Wyl 't ons uit liefde mag gebeuren,
En voor 't begeeren open staat.
| |
| |
Fontein en wortel aller wezen,
Brengt gy den rechten honger voort,
Dat alle onlust word geneezen,
En alles komt gelyk het hoort.
| |
Van gantser Herten.
Toon: ô
Heilig Zalig Betlehem.
Of: Psalm 138. Twee verzen voor een.
Zo niet, onwyze ziel, zo niet,
't Is schande dat men zulk een Heere,
Geveinst het halve herte bied:
Gy moet een trouwer liefde leere.
Wild gy de Bruid van Jezus zyn,
Wild gy die schoonste Bruid'gom vryen?
Rein af van alle Ik en Myn,
Rein af van alle hoereryen.
Hy moet alleenig zyn bemind,
Of weet gy niet zyn hooge waarde?
Hoe dat hy is Gods eenig kind,
Een Heer van Hemel en van Aarde.
Een bron van alle goed en zoet,
Van licht, van kracht, van vreugd, en leeven,
| |
| |
Die alles schept en alles voed,
En alle schoonheid heeft gegeeven.
Zyn grootte meet geen plaats of tyd,
Maar 't onbegryplyk wonder wezen
Vervult de gantse eeuwigheid;
Zyn lof is eeuwig niet volpreezen.
Hy is de glans van 't eeuwig vuur,
Dat Vader heet: het licht heet Zoone,
Het hoogste zoet in Gods natuur,
De hoogste vreugd der Eng'len Troone.
De kristallyne wereld bloeid
In zyne kracht: de Seraphynen
Zyn met het heilig licht doorvloeid,
Als Diamanten en Robynen.
Wech yd'le wereld, slyk en aard',
Met uw' vermomt wellustig leven,
Gy zyt geen stip des herten waard,
Wat zouw men u het halve geeven.
Nu een rechtschapen moed gevat,
ô Waarde ziel, met vast betrouwen,
Begraaft u hert in deze schat,
Het zal u eeuwig niet berouwen.
| |
| |
Wat helpt een weinig geld en goed.
Wat mag een weinig wellust baaten,
In 't uurtje als men sterven moet,
Dan moet men 't immers al verlaaten.
Heeft dan de ziel geen Bruilofts-kleed,
Van 't God'lyk Wezen aangetoogen,
Zo valt zy in een eeuwig leed,
En vind haar jammerlyk bedroogen.
| |
Jezus der zielen-vreugd'en
leven.
Stem: Alsenor.
Staa op, bekrans uw hoofd
Met de Roozen, die zo schoon
Gloeijen uit de Doornekroon,
Die de goude kroon verdoofd:
En zingt met d'Eng'len God ter eeren,
ô Jezus! ô Jezus! ô Jezus!
Onzen Heere, nooit vollooft!
Myn vreugd zy niet bepaald,
Dat nu alle damp verdwyn,
Voor de schoone Zonneschyn,
Die uit Jezus oogen straald.
| |
| |
Al myne zorgen zyn verdreeven,
Myn leven, myn leven, myn leven,
Daar myn ziel in adem haald.
Daar de zuiv're ziel in leefd,
Die met Jezus vriendschap heeft,
Menschen boos van uwe jeugd:
Gy zoud de zonden van u weeren,
Bekeeren, bekeeren, bekeeren,
Van de boosheid tot de deugd.
Hef op, myn ziel, en spot
In uw' gezangen, met de man
Die geen vreugde vinden kan,
Dan in schatten voor de mot:
En zing met d'Eng'len God ter eere,
ô Jezus! ô Jezus! ô Jezus!
| |
| |
| |
Van de Liefde Jezus.
Die den Zoone heeft, die heeft het
leven. I Joh: V: 12.
Toon: ô Christus laat
den dageraad.
Of: Helaas! myn zuchten zyn om niet.
Wat gy bemind, dat min ik ook;
Ach alderdiepste grond, Fontein en ader!
Onnoemelyke kracht, en Vader,
Uit wien 't gewas van 't al en al ontlook:
Dat Kind des Lichts, van eeuwigheid,
Zo schoon gebooren uit uw vuurigheid,
Waar in gy schept uw hoogste welbehaagen,
Dat Kind, dat schoonste liefden-Kind,
Dat u van eeuwigheid in 't licht verklaarde,
En uit het noem'loos openbaarde,
Waar in gy 't eind van uw begeeren vind;
Dat is de Paarel en 't Juweel,
Dat wy begeeren tot ons herten-deel:
Ach Vader lief, belieft het ons te geeven,
| |
| |
Zyt gy dat eeuwig Baaren niet?
Uit wiens verborgentheid dat alle dingen,
Als uit haar diepste wortel dringen,
Waarom gy ook met recht een Vader hiet:
En zyt gy niet zo na als verd,
Ook in het middelpunt van 's menschen hert?
Ach laat dan ook aldaar uw uitverkooren,
Ach Jezus kostelyk kleinood!
Gy zyt de Bruid, of Bruigom, den Beminden;
Het lust ons, u in 't hert te vinden,
Daar ons begeeren, u, door zuchten, nood.
Trek aan, ô levens Vorst, trek aan,
Dat alle deuren voor u open gaan;
U hoort de plaats, doet al het vreemde wyke;
|
|
Auteursrechtelijk beschermd