|
| |
| |
| |
XIV. Zie op 't einde.
Gaat in door de enge poort: want wyd is de poort, en
breed is de weg, die tot het verderf leid, en veele zyn'er die door den zelven
ingaan. Want de poort is eng, en de weg is naauw, die tot het leven leid, en
weinige zyn 'er die denzelven vinden. Mattheus VII: 13, 14.
| |
| |
| |
Van de smalle en breede Weg.
Stem:
Psalm 24. en 113.
Of: Karolus Koning weest gegroet.
Smalwegje, dat van doornen bloeid,
Daar zich het leven op vermoeid,
Met toezien, en voorzichtig treeden,
Al vind langs u het wilde vleis,
Geen uitspoor, na zyn ruimen eis,
Gy leid na 't land van eeuw'ge vreden.
Zo gaat men dan gemoedigd treên;
En waar zouw 't leven anders heen?
Wyl 't klaare oog der welgezinden
Ter rechter, noch ter slinker hand,
In 't overzien van 's Werelds land,
Geen and're weg, tot heil kan vinden.
Men speurd'er wel een ruime baan,
Waar langs geheele stroomen gaan,
Maar aan het alder-uiterst' ende,
Voorby den Rooz' en Lelien grond,
Daar 't leven weeld' en wellust vond,
Vertoond zich d'ingang van ellende.
En wie dat haat'lyk naar verschiet,
Opmerkzaam van de hoogte ziet,
| |
| |
Brengd zyn bedaard gemoed te vooren,
Dat dezen weg, die hy begaat
Schoon meest van ider een gehaat,
Rechtzinnig van hem is verkooren.
Zo houw men wys'lyk voorts dit spoor,
En zie niet achterwaards, maar voor,
En waakzaam aan de beide zyden,
Om met een gadeslaand gemoed,
Te letten op den stand der voet
En d'afval, wel bedaard te myden.
Al ziet men dezen wandel aan,
Als dwaas en zinn'loos doolen gaan,
Vervreemd, van alle werelds vreugde,
Het is doch echter niet zo naar,
Gelyk het schynd, in 't oog van haar,
Die vreemd zyn van de lust ter deugde.
Zo wie van dezen smallen rug
Die hem verstrekt een vaste brug,
Ten overgang in 't Eeuwig leven,
Den weg des werelds overziet,
En speurd het naad'rend groot verdriet,
Die ziet hoe hoog hy staat verheven.
Dies gaat men wel gemoed zyn gang,
Den weg van 't leven duurd niet lang,
En aan het einde zal 't zo weiden!
Zo weiden in het breede veld,
| |
| |
Daar vreugd geen paalen zyn gesteld,
En weelden vloeid van alle zyden.
Zo wacht de hoop een schoone rust,
Zo schept geloov' een zoete lust,
En word gevoed in haar verlangen,
Met al het onbedenk'lyk goed,
Dat haar komt treeden in 't gemoed,
En zy voor eeuwig zal ontfangen.
Men zeg dan 't leven, wat men zeg,
Dit padje is de rechte weg,
Dat dwars van 't groote spoor gelegen:
Van weinig wand'laars word betracht,
Bespot, verworpen, en belacht
Van haar, die gaan op breede wegen.
Maar doch hoe zouw een arme schyn,
Zo wel gemoed en blyde zyn,
Die een juweeltje had gevonden?
Een groote schat van rykdom waard,
Door zyn uitneemend' eed'len aard,
In een veracht'lyk kleed gewonden.
Zo gaat maar voort, met Christus Kruis,
Door 't vreemde land, na 't Eeuwig t'huis;
Gezegend zyn uw waarde gangen,
Tot gy uw' reis hebt afgedaan,
Ten einde van de Pelgrims baan,
Daar Eeuw'ge vreugd' u zal ontfangen.
| |
| |
| |
Van 't onderscheyd tussen Hemel
en
Helle.
Toon: Iets moet ik u, Laura vraagen.
Eeuwig, eeuwig, zonder ende,
In verheuging, of ellende!
Hangd den evenaar in 't hert,
Om het onderscheid te weegen,
Want daar leid ons aan gelegen,
Eindeloos is machtig verd.
Heeft de wereld een gewigte,
In het sterven zalze lichten:
Wat zo diep bedommelt lag,
Komt dan helder voor de oogen,
Schaduw heeft het Hert bedroogen,
Dat het Oog niet klaarder zag.
Neen dat moet ons niet geschieden,
Laat ons 't eeuwig kwaad ontvlieden,
In den arm van 't eeuwig Goed,
Die zyn gunst heeft aangebooden
Nevens zulk een vriend'lyk nooden
| |
| |
| |
Van onzen voorzichtigen wandel.
Zie dan hoe gy
voorzichtiglyk wandeld, niet als de onwyze, maar als de wyze. Den tyd
uitkoopende, dewyl de dagen boos zyn.
Eph: V: vers 15,
16.
Toon: Nerea: Of, tien Geboden.
Als and're zyn in vreugd verheven,
En spillen haaren gulden tyd,
Van 't vluchtig en onzeker leven,
Door veelerleye ydelheid:
Zo laat ons met bedaarder zinnen,
Bedenken 't korte jaar-getal,
En wat daar in is t'overwinnen,
En wat het namaals weezen zal.
Wat mag een weinig weelde baaten,
Wat helpt een weinig yd'le vreugd?
In 't eindje moet men 't al verlaaten,
Dan geld'er niet als waare deugd.
ô Deugd! ô schoonste bloem op aarde,
Wat is hy wys, en waarlyk ryk,
| |
| |
Die u voor zynen schat vergaarden,
In plaats van aardse drek en slyk.
Gy spand de kroon van alle dingen,
En voerd uw eig'naar door den dood,
In 't schoon getal der hemelingen,
Daar is hy eeuwig buiten nood.
ô Deugd zo wyd en breed te roemen,
Wie kan uw hooge waarde noemen!
| |
Het kan verkeeren.
Toon:
Psalm 9.
Flus was de lucht zo zwaar en naar,
Als of'er schier geen Zon en waar;
Maar nu 't Gordyn wat is verschooven,
Nu blikt het weder door van boven.
ô Eeuwigheid! ô klaare lucht!
Daar 't uitgestrekt gemoed na zucht;
Wat zyt gy veelmaal overtoogen,
Met wolken voor des herten oogen.
| |
| |
Maar evenwel, hoe 't ook mag gaan,
Uw' Zonneschyntje blikt ons aan;
Of nu, of dan, en sterkt het hoopen,
Om onze loopbaan voort te loopen.
Daarom, ô Wolk, van vlees en bloed,
Al overdekt gy ons gemoed;
De Zon van Gods genaad'ge oogen,
Is daarom niet van hier getoogen.
De donk're nevel der natuur,
Maakt tussen hem, en ons een muur;
Doch wyl wy zyn nabyheid weeten,
Blyft ons gemoed met hoop bezeten.
Zo kleeden wy ons in geduld,
Tot eens het uurtjen is vervuld;
Dat wy gelukkig mogen komen,
Daar 't deksel gants zy wech genomen.
ô Jezus, eeuwig God'lyk licht,
Als gy ons schynd in 't aangezicht;
Daar alle hinder is verschooven,
Dan zullen wy u eeuwig looven.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd