|
| |
| |
| |
XXII. Van hier tot beter.
Maar wy hebben goeden moed, en hebben meer behaagen om
uit het lichaam uit te woonen, en by den Heere in te woonen. 2
Korinthen V: 8.
Zeg den rechtvaardigen, dat het [hem]
wel gaan zal: dat zy de vrucht hunner werken zullen eeten. Jez:
III: 10.
| |
| |
| |
Op het Afsterven.
Toon: Uit liefde
komt groot lyden.
Of, Ik ging op eenen morgen.
Laat los, en staak het treuren,
Wanneer de vroome scheid,
Die 't ruilen mag gebeuren,
Al is de weg zo naar als nacht,
Zy gaan door goude deuren,
Daar vrede op haar wacht.
Al moeten wy haar derven,
Wy gunnen haar het erven,
Gelukkig moet dat zieltje zyn,
Dat heilzaam mag verwerven,
Het waare goed voor schyn.
't Uitwendig zichtbaar leven,
Gaat als een bloem voorby,
Waar is de fleur gebleeven?
Maar staat zyn wortel in Gods hert,
Zo zal 't een bloempje geeven,
Dat nooit verstoord en werd.
| |
| |
Die staag met hert en zinnen,
Wy zyn noch op de wilde zee:
Doch hoopen ook te winnen,
Laat vaaren die wel vaaren,
En laat 'er voor ons heen,
Veel by malkaêr vergaaren,
Of 't hier verlooren scheen:
Zy zyn in God zo wel bewaard,
Zyn goed is ook het haare,
Wech drek en slyk van d'aard.
Laat and're maar ontfangen,
Daar 't zieltje met verlangen,
Zo veel na heeft gezucht:
Op dat de losgebrooke geest,
Het eeuwig Bruilofts-feest.
Wy zullen haar wel vinden,
Zo wy in 't goed' bestaan,
Die wy om 't goed' beminden,
Wy volgen ook eerlang dit spoor,
Van zo veel lieve vrinden,
| |
| |
Zyn groote naam ter eere,
En dat in een volmaakte vreugd,
Ach! menschen wouwd gy leeren,
Het heil van waare deugd.
Deugd komt 'er dan te baaten,
Als 't leven word verlaaten,
Van 't gantse zichtbaar al:
Heeft dan het hert de deugd vergaart,
Het zal hem eeuwig baaten,
En eind'loos zyn bewaard.
Wat gelden d'aardse dingen,
Als 't op een sterven gaat,
Als dat zy 't herte dringen,
Die wys is, gaard zyn schat in God,
Zo kan 't hem niet ontspringen,
Door 't een of 't ander lot.
Wel aan, wy willen 't waagen,
Of wy 't met oogen zagen,
Al schynd men hier beroofd
| |
| |
Van dit, van dat, van dus, of zo,
Als 't hem maar mag behaagen,
Wat zouden wy hier bouwen
In 't wilde vreemde land,
't Moet alles aan een kant:
Wy zyn hier vreemd met ons gemoed,
En hoopen in 't betrouwen,
Hier is geen rust te vinden,
Voor hem die 't aardse haat,
En niet gelyk de blinden,
Zich met den draf verzaad,
Maar hongerd na den wyn en 't brood,
Ach! Jezus hoog verheven,
Op dat wy geest'lyk leeven,
Door 't Hemels vlees en bloed:
Dat uw' genaad' ons heeft bereid,
Dat wilt ons altyd geeven,
| |
| |
| |
Op het Zalig Af-sterven
van
Katharina Glimmer.
Toon: Hoe dus bedroefd Leeuwerk.
Op onze Pelgrims-straaten,
Hoe hebt gy ons verlaaten?
Zo zyt gy ons ontvloogen,
Snel door de dunne lucht,
Daar wy staan na te oogen;
Terwyl wy treurig droogen
't Is uw belang wel goed,
Dat gy ons hebt begeeven;
| |
| |
Maar wy, in vlees en bloed,
Langs wee en ach gedreeven,
Om 't zuure te verzoeten,
Dat wy uw vriendschap doch
Weêr hoopen te ontmoeten,
Daar wy als wormen wroeten,
Noch ver van 't recht bezit.
O! duifje vlieg dan heen;
Uw vleug'len, die wy zagen,
Van liefden met haar tween,
Tot God en 's Vriends behaagen,
Ter plaatse daar gy hoort,
In 't hof der zaal'ge maagen,
Daar wy zo veel van spraken,
Die diep het herte raaken,
| |
| |
Het doel van ons vermaaken,
Rust dan in 't vaderland,
Bekroond met 's levens hulle,
Daar 't heil nooit zal ontsullen:
Dat dan het deel uws lots
Dat dan de schoone vrucht
Die uit de liefdens lucht
Die van uw zaad ontfingen,
(Niet om des lichaams baat,
Maar 't zielenheil te vinden)
Kwaamt op uw hert te binden,
Zal zich voor u ontwinden
| |
| |
Die uit Gods gunst ontstaat,
Een vrucht der zucht en hoope,
Voor 't heil des Heeren open,
Hoe wel waart gy bedacht,
Om naar den raad te hooren,
Door wysheid voortgebragt
Dat klinkt aan alle ooren,
Dat woord voorby liet gaan,
Die, als een schoone bloem,
Eerlang in 't Hof vertreeden,
Voorzichtig uitverkooren,
| |
| |
't Smal wegje na te spooren,
't Oneindig wyd en breed,
Al blonkt gy niet in 't oog
Van 't wereldlyk behaagen,
Die op dat glinst'ren zagen,
In 't licht van 't hemels dagen
Den lof der eere draagen,
Die gy hier hebt versmaad.
Versmaad door wys beleid,
Een stof en damp der aarde;
Wyl 't licht uw oog verklaarde,
Hoe 't kind van 's Konings waarde,
't Sieraad inwendig draagt.
Daar zult gy heerlyk Glimmen,
En vrolyk opwaarts klimmen
| |
| |
Van deeze aardse schimmen,
Die als een rook vergaan.
Uit hemels vuur gebooren,
Die hier verborgen blonk,
Weest bloot in d'eng'le-kooren,
En breng uw glans te vooren
In 't aldoorvloejend licht,
En laat uw lofzang hooren
Voor 't heilig aangezicht.
Ziet onze vriendschaps band,
Op reis naar 't vaderland)
Die is noch niet ontwonden
Door 't weggaan uit der tyd,
Maar staat op vaste gronden
't Is waar, gy komt niet weêr
Tot ons in 't dal der zuchten:
Om 't eeuwig leed t'ontvluchten
Met kommer en met duchten,
Der vriendschap weêr op nuw.
| |
| |
Een vriendschap, die volmaakt
In eeuwigheid zal bloejen,
Die nooit aan 't zinken raakt,
Maar eindeloos zal vloejen,
Op dat de blydschap groeje,
't Schynt ons terwyl wel lang
Daar op te moeten wachten,
In 't spooren der gedachten,
Als wy uw staat betrachten,
In 't ryk, daar duizend Jaar
Is als een dag te achten,
Is 't lang niet openbaar.
Ook buiten als van binnen,
Uw vriendschap weder winnen
Gebooren den 6. April, 1660. en gestorven den
2. Juni, 1699. in Amsteldam.
| |
| |
| |
Op het Overlyden van
Casparus Luiken,
Gebooren
1672. en gestorven 1708.
Toon: Uit Liefde komt
groot lyden.
Ik had een Lam verlooren,
In 't wilde Werelds woud,
Een pand veel edeler als goud,
Zeer lief en uitverkooren,
Dat dwaalde menig Jaaren,
(Dat ik het niet en vand)
Door wreede klaauw en felle tand,
Die geen onnooz'le spaaren
Dat baarde my veel duchten,
Veel klachten en veel zuchten,
| |
| |
Op Berg en Dal, door 't land der Tyd,
Waar door zich 't leed verblyd.
Noch wouw de teed're hoope,
My niet geheel ontloopen,
Men laat niet licht een waardig ding,
Al moet men 't zuur bekoopen,
Wyl dat 'er veel aan hing.
Doch eind'ling kwam 't my tegen,
Op 't spoor van waare deugd,
Na 't Veld des Heils gelegen,
Dies was ik zeer verheugd:
Zo krygt verdordheid weder Jeugd,
Door dauw en verse regen,
Dat blydschap maakt en heugd.
(Zo wierd wel eer gevonden,
(Van 't wilde beest verslonden)
Na waan, die 't hert beving:)
Maar toen het snoer ten einde ging,
Wierd deze knoop ontbonden,
Dat vreugd voor droefheid sting.)
| |
| |
Ik nam myn Schaapje mede,
En gingen voort in Gods geley,
Na 't land van vreugde en vrede,
Maar d'Allertrouwste Herder,
Die eisten 't van myn hand,
En bragt het zo veel verder
Daar graast het aan de waterkant,
En leid in 't kruid gedooken,
Bevryd voor klaauw en tand.
Als 't nu ging op een scheide,
Zo bleeden 't als een Lam,
Dat toevlucht tot zyn oorsprong nam,
Dat 's God, voor alle tyde,
En Mensch, uit Davids stam.
Rust dan in vrede en vreugd,
Ik hoop u weêr te vinden,
| |
| |
Daar vriendschap zich verjeugd,
By 't smaaken van de vrucht der deugd,
Waar van 't gedenken heugd.
Gy zyt wel uit myn oogen,
Doch als een waarde schat,
Wiens hand u heeft omvat,
In d'allervaste en schoonste Stad,
Die nooit iet werd ontoogen,
Een Schat kan 't hert verblyde,
Schoon 't oog hem niet en ziet,
Hy 's daarom niet te niet,
Maar meer bewaard, als blood en bried
Voor oogen die 't benyden,
Daar elk zyn pyl op schiet.
Ter rechter tyd en steede,
Dan werd zy wel ontbloot,
En deeld haar vruchten mede
Aan hem, die haar besloot.
De Schat in God is overgroot,
| |
| |
Haar schatten hebben staan,
Het zal haar nooit ontgaan;
Maar haare waardigheid wast aan,
En niemant werd te schande
Die 't Gode heeft gedaan.
| |
Besluit.
Gelyk de Zwaan, die stom was, van te vooren,
Ontrent zyn dood, een zoet gezang laat hooren,
Zo zong, myn Vriend, eer zich zijn einde sloot,
Als met gejuig, voor d'ingang van de dood.
Meer, als voor heen; op hooger toon verheven.
En 't was, aldus: Eeuwig met God te leeven.
Herhaalende dit schoon, tot driemaal toe.
En wierd in lang, zyn bly gezang niet moe:
Noch andersins, het welgemoedigd spreeke,
Van God, en 't goede, op dat zyn welstand bleeke.
Betuigende, hoe dat zyn hert bezat,
Een goed gemoed, die kostelykste schat.
God geeve ons, dat wy, die hem beminden,
In 't Hemelryk, hem weder mogen vinden,
Langs 't smalle pad, van vroomigheid en deugd,
En met hem zyn, in Eeuwigheid verheugd.
| |
| |
| |
Op het Overlyden van
Hester vander Moer;
Jonge
Dochter.
Toon: Houw op die geil gedicht.
ô Zaal'ge Hester! die zo spoedig
overkwam,
Die groote Reis, die gy gelukkig voor u nam,
En 't jeugdig hert (den schoot der ydelheid ontheven)
Aan Jezus Christus, uw beminde, had gegeeven!
Al waard gy dwaas'lyk, in het oog der ydelheid,
Hoe hebt gy uw belang, zo wys'lyk aangeleid!
Dat is eerft wysheid; die het beste weet te kiezen,
En met stantvastigheid, het minder wil verliezen.
En dat is 't beste; voor een welbedacht gemoed,
Een groot, oneindig, voor een klein verganklyk goed
Was nu uw Tyd doorleeft, in weelde en vreugde dagen,
't Was al voorby, en wech, behalven 't na-beklaagen.
Had gy nu ydelheid (als and're doen) gezaaid;
Hier is 't nu aan den Oogst, dan had men wind
gemaaid.
| |
| |
ô Zaal'ge Hester, die veel and're na laat
kyken,
Een gulde spoor, waar langs, de wyze Geest ging stryken;
Door deze schaduw, in de wezentlyke grond,
Daar al wat lieflyk is, uit voortkwam en ontstond:
Die eeuwige wortel, daar de bloempjes dezer dingen
Die wy met oogen zien, oorspronk'lyk uit ontspringen.
Het keurig zaam'len tast het bloempje liever mis,
En neemt de wortel, die voor 't oog verborgen is;
Zo heeft hy de oorzaak, daar de spruitjes steeds
uitgroeijen,
God is de Welbron daar het alles uit komt vloeijen.
Zo dat de zaal'ge Ziel een ruimer wereld vind,
Die deze wereld ver in schoonheid overwind,
ô Zaal'ge wereld! daar het licht van alle lichte,
Dat zelver God is, schynt in 't lachende aangezichte!
Een reine Hemel en een Paradyse aard,
Daar 't werkend Wezen Gods geduurig wond'ren baard,
Tot vreugd der geenen die haar eeuwigheid bewoone,
Tot over 't hooft gezet in 't lieflyke en in 't schoone.
| |
| |
Wy arme Pelgrims, die hier noch op aarden gaan
Verheffen ons gemoed, als Hester heeft
gedaan,
Die deze wereld als een schoone bloem van bladen,
(Die met de wind verstuift,) verachten en versmaaden.
Zy koos de laagste stoel in 't huis van haar
geslacht,
En schoof ootmoedig wech het aanzien en de pracht,
Zy wenste niet in 't huis van guld-sieraad te sterven:
Het geen haar ook gewierd, en toekwam tot een erve.
Want op het Boere Dorp, daar zy de vroomen zocht,
Wierd, onder 't Rieten Dak, dien wens aan haar
volbrogt.
Als nu, dezelve hand, die haar had wech genomen,
Ook tot haar Broeder, en haar Zuster was gekomen,
In korte dagen, na haar overgang van hier,
Toen wierd de nedrigheid, van deze kleine dier;
In 't oog van aanzien, want men wensten om haar erve,
En wouw zeer garen met de onnooz'le Hester sterve.
Een klaar bewys voor elk, dat vroome nedrigheid,
De rechte weg is, die na't land der Vrede leid.
En dat geen goed noch moed, het leven kunnen baaten,
In 't laatste uurtjen, als men alles moet verlaaten.
| |
| |
| |
Op de Dood, in 't algemeen.
Toon:
Jeruzalem ô schoone Stad.
Kom voor 't Tooneel des Sterfbeds staan,
En ziet, met aandacht, voor uw oogen,
De kleine Wereld eens vergaan,
Met al zyn dryven en vermogen.
Al was 't belange noch zo hoog,
't Beslag, 't beschik, 't bedryf, en woelen,
Van hand, van voet, van oor en oog,
Van sneedigheid, en wys'lyk doelen:
't Valt alles wech, en word te niet,
Daar blyft niets over, van het wezen,
Het geen ons vlees'lyk oog beziet,
En dat de wereld heeft gepreezen.
Alleen de onsterflyke grond,
De wortel der verborgentheden,
| |
| |
Waar op die kleine Wereld stond,
Met alle zyn omstandigheden:
Die blyft voor ons verhoolen staan:
De Ziele, uit Godes mond gezonden,
Want die kan eeuwig niet vergaan,
Maar blyft met de Eeuwigheid verbonden:
't Zy in de Duisternis of 't Licht,
Na dat zy in 't vergank'lyk leven,
Haar koers en oogwit heeft gericht,
En haare lust heeft in begeeven.
Daarom waak op, en maak geen staat,
Geen toeverlaat, en geen betrouwen,
Op 't geen dat eindelyk vergaat,
En niemants Wille-keur kan houwen.
Geen staat, of stand vind hier een wyk,
De Beed'laar kan het niet ontloopen,
En met des Konings gantse Ryk,
Is deze slag niet af te koopen.
| |
| |
Men trekke dan zich zelven in,
Van de uitgedeeldheid, in dit leven,
En zette een vaste en diepen zin,
Op 't geen dit leven heeft gegeeven.
Als dan de groote Wereld sterft,
(Gelyk hy op zyn tyd zal sterven,)
Dan zal het Deel dat nu verderft,
De Opstanding uit het graf verwerven.
En weder 't Huis der Zielen zyn,
Om eeuwiglyk niet weêr te scheiden,
Gezuiverd als een Kristallyn,
En alle onzuiverheid ter zyden.
Maar anders komt het uit de kuil,
Op dat de Ziel het weêr bewoone,
Een huis van naarheid en van vuil
Dat niemant weder kan verschoone.
| |
| |
Daarom maak nu een ieder staat,
Dat hy, door welbedachte zinne,
En 't volgen van de beste Raad,
Het beste deel voor eeuwig winne.
ô Beste Deel! wat zyt gy groot!
En alderwaardigst, om te erven!
ô Slechtste deel, wat zyt gy snood,
Dat wy, om 't beste moeten derven!
Waar is dan schaade voor de Mensch?
Als wy de onvastheid laaten dryven,
Die doch niet blyft, na niemants wens.
Maar 't Hemels erf zal eeuwig blyven.
| |
| |
| |
Twee-zang tussen verlangende en gestorvene
zielen.
Toon: Hoe werkje niet Leeuwerk.
Waar zyn nu onze vrinden?
Die wy niet meer en vinden:
Hoe zeer zy ons bevielen,
Dat voeld het vlees met pyn:
Hoe mag 't nu met uw zyn?
Wy zien uit klaarder oogen
All' onlust is vervloogen.
Hoe zal men 't uw verbeelden?
| |
| |
Gy rust in 't hoogste goed,
Maar wy noch hier gevangen
In 't aardse vlees en bloed,
Wy zuchten uit verlangen,
In 't schaduwlooze licht,
Wy zien hier noch als blinden
Verheerlykt en verklaard,
Zo dierbaar heeft gekocht,
| |
| |
| |
De Hemel-vreugd der Heiligen.
Toon:
Gezwinde Bode.
Wat zalder al voor vreugde zyn,
In 't heilig licht van Gods aanschyn,
Daar is eeuwige lof en prys:
Wiens bloeijen nooit en daald,
Maar oneindig voedsel haald.
De grondelooze eeuwigheid,
En glans van zyne Majesteit,
| |
| |
Zonder maat, zonder grond, of pyl,
En aan blydschap onbetemt,
In volmaakte weelde zwemt.
De Vader, eind'loos uitgebreid,
Baard, zo hoog en schoon,
Van eeuwigheid, in eeuwigheid,
Wien dit heil is openbaar:
Vervult een ieders geest,
Met het eeuwig bruilofts-feest.
De Godheid die zo vriend'lyk speeld,
Die hem den lof en dank toe kweeld,
| |
| |
Van de geest die zich hoog verheugd:
Ach! wat komt daar al voort.
Ach! wat of m'er al hoord,
En ziet, en ruikt, en smaakt,
Daar het hert zich in vermaakt.
Zo 't hier op aarden kleurd, en geurd,
Wat wonder of'er dan gebeurd,
Wat voor bloem, wat voor kruid,
Wat voor boom, wat voor fruit,
Al 't goed dat deze wereld vat,
| |
| |
Is maar een schets en beeld van dat,
Dat is 't heil daar 't gemoed na haakt:
Wat men hoord, wat men ziet,
Uit die eeuwige liefde-vloed.
Daar reist een heilig lof-gezang
Dat gaat in eeuwigheid zyn gang,
Wat die zalige treffen an:
Der ver-eenigde Broederschap.
| |
| |
Ach! hoogverheven lof-geluid,
De eer des hoogsten breidet uit,
In al 't lieffelyk zoet genot!
Ach! die stroom van al 't zoet!
Ach! die Bron van al 't goed,
Die eeuwig weld en vloeid,
Is van weldoen nooit vermoeid.
Hoe lieflyk of dat wezen zy,
T'zaam woond in eene Maatschappy,
Hebbend' alle Gods goed gemein:
| |
| |
Dat haar eeuwiglyk ontmoet.
ô Heilig zalig vreden-land,
Nooit van een vyand aangerand,
Want het onheil en reikt daar niet:
Ja met groot recht geacht,
Dat in dat Heil-land woond,
Met gestadige vreugd gekroond.
Vergaderd u geen schat op aard,
Hy had een beter schat bewaard,
| |
| |
Daar zy hier in het vlees in was;
Toen ze wierd doorgloeid,
Toen ze wierd doorvloeid,
Van des Triniteyts natuur.
Toen haaren honger wierd verzaad,
Door 't Een dat boven alles gaat,
Voor dat zalige kind der deugd:
Dat 's de schat die 'er lag,
In het eeuwige licht zo klaar.
Hoe zal die zoete Jezus naam,
| |
| |
Voor 't zalig hert zo aangenaam,
En haar kocht met zyn eigen bloed:
Voor zyn aanzicht uitgebreid.
De Herder die zyn Schaapje zocht,
Die heeft het zalig t'huis gebrogt,
Van het eeuwige bloei-saizoen:
Wat 'er ook mogt geschiên,
Den Wolf heeft daar geen nest,
In dat vredig heil-gewest.
| |
| |
ô Zaal'ge Schaapjes in de Beemd,
Dat nooit verdord noch einde neemt,
Van het schoon paradys gewas:
Die uit Gods wezen vlied,
Tot een lieff'lyk zoet geniet.
Gezegent zy die schoone bruid,
Wiens naam, wanneer men die beduid,
By geen eenig hoog ding gelyk:
| |
| |
Ach! bruiloftsfeest wat zyt gy schoon,
Verhuw'lykt met Gods lieve Zoon,
Van 't begin tot in eeuwigheid:
| |
| |
| |
De groote Keur.
Toon: Als 't
begint.
Lings is 't mooi, maar Rechts is 't beter:
't Eerste is na; en 't tweede is verd.
Elk zy hier, een wyze meeter,
Dat het best verkooren werd.
Derven moet gy, een van beiden
Die zyn weg na 't Oosten zet,
Moet, voor vast, van 't Weste scheiden,
Dit gevolg leid geen belet.
Maar wie zal hier wys'lyk hieten?
Die het naaste goed verkiest,
En zich 't wachten laat verdrieten,
Dat de vreugd geen tyd verliest:
Of, een, die, (door 't overweegen)
Met een onversaagd gemoed,
| |
| |
Treed na 't verste afgelegen,
Wyl hy 't schat voor grooter goed?
Zich ter welvaart te bestuuren,
Maar het Wel dat langst zal duuren,
Is de uitverkiezing waard.
Stap maar voort, gy wel bedachten,
Die de weelde, voor de hand,
Om een schoonder heil verachten,
Laat ze lachen, uwent wegen,
Dat gy 't Wel de rug toe keerd,
Hoop, is u een groote zegen,
Daar gy onderweeg van teerd.
't Is wel wys'lyk overwoogen,
Eeuwig Heil, voor Tyd'lyk goed!
Beter dwaas voor scheele oogen,
Als ge-eerd, met schuim van zoet.
| |
| |
Smeltend schuim zyn alle dingen,
Die men in de wereld teld:
Toond een van haar lievelingen,
Dien 't genoegen niet ontsmelt,
Maar het doel van 't ziende herte,
Is een vast bestendig Heil:
Schoon, al leid het in de verte,
Hoop bereikt het met zyn pyl.
Lings is 't mooi; maar afgemeeten,
By het Rechtse onderscheid,
Is het kwalyk mooi te heeten,
Wegens zyn onwaardigheid.
Rechts is 't heerlyk boven maate.
ô Alwaardig, eeuwig Rechts,
Wee! ô wee! die u verlaaten
Om een bovenmaaten slechts.
| |
| |
| |
Van 't Laatste Oordeel.
De groote Scheid-Dag, die de gantse Kreatuur,
Van goed en kwaad vermengt, zal veegen door het vuur,
Dien Dag van wonder zal ten laatste eens zyn gekomen,
Tot schrik der boozen, en tot troost van alle vroomen.
Dan geeft het goud der deugd, zyn glans en luister
wel,
Terwyl de ondeugd smelt, en afvloeid in de hel.
Heft uwe hoofden op, die zich na Jezus strekken,
Wanneer de booze, in 't stof, haar aangezicht bedekken.
ô Dag der dagen, die 't begin in 't einde
sluit!
Nu is den loop des Tyds, met haar bedryven uit!
En de Eeuwe-deuren gaan met haaren ingang open,
Dan is het al te laat om Oly te gaan koopen.
Maar die gereed is, werd een aangenaame gast,
De Poort des Hemels sluit, en blyft voor eeuwig vast.
ô Wee! ô ach! waar heen? waar heen? gy
uitgesloten,
Gy onbekende, gy verweez'ne, en verstooten!
Verliest uw lust het huis en hof van dezen Tyd,
Daar blyft niet over, als de helse Eeuwigheid.
Spyt, boven spyt, van deze onnoemelyke schade,
Door schandelyk verzuim, der noodende genade.
Waar is de lust, zo hoog van onverstand geacht?
Verdweenen! en waar heeft zy haaren knecht gebragt?
Stof is de eer en staat met al haar welbehaagen;
Roest is de Rykdom; rook, de vreugde en weelde dagen!
| |
| |
Helaas! hoe onverwacht valt dezen grooten strik
Op 't vrye leeven, tot een hoopelooze schrik:
Daar 't geen van allen kan ontworst'len nog ontwringen,
Dat is den grooten strik, die niemant kan ontspringen.
Dat had de ydelheid, die trouwe Raad veracht,
En zorgeloosheid voed, zo zwaarlyk niet bedacht.
Maar gy ô kind'ren Gods, wie zal genoegzaam roemen,
Uw staat van Zaligheid! wie zal uw welstand noemen!
Gy die met traanen en met zuchten hebt gezaaid,
En nu de vruchten van uw wyze landbouw maaid!
Gy die het heil des Tyds, versmaad hebt en versmeeten,
Op dat het Eeuwig Heil dus van u wierd bezeten.
Nu is de tyd van stryd en worsteling voorby,
Daar 't vol geniet der Hoope u tegenwoordig zy.
Verheft uw Lofgezang, en pryst den Heer der Heeren,
Gy zyt bevestigd, en geen leed zal u meer deeren.
God is uw Vader, en uw Broederen zyn veel.
Wie teld uw Rykdom, want elk is u een Juweel.
ô Mensch! ô mensch! staat stil: verzameld uwe
krachten,
Op 't punt van dezen Dag: Vergaderd uw gedachten
Tot wys'lyk overleg; Legt op dit doelwit aan,
Op dat gy treft en wind; blyft voor die Spiegel
staan.
Het is het waardigste en het noodigste aller dingen,
Van alle zaaken, die u dagelyks omringen.
ô Mensch! ô mensch! weest wys, draagd
doodelyken haat,
Op 't grouwzaam onheil, dat genaamt word: al te
laat.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd