Het gewijde najaar

[p. 5]

Lied

Een mensch schreit in den leegen avond.
Hoe komt de aarde zoo vermoeid?
Hoe komt de aarde zoo gehavend?
De laatste roos is uitgebloeid.

De gouden blaren zijn gezonken,
en ook het late merellied
is stil, en roerloos uitgeklonken.
Mateloos groeit het verdriet.

Een mensch schreit op de kim; in schaarsche
hoeven langs den avond brandt
een zachte lamp met even-paarsen
weemoed. En van allen kant

dringt eenzaamheid als nooit te voren.
Hoop en wanhoop zijn verward.
In 't leven gaat zooveel verloren....
Maar onsterflijk brandt het hart.