Het gewijde najaar

[p. 9]

In memoriam amici

Ter nagedachtenis aan
luit. Henk Nijland
gesneuveld 10 Mei '40
op de brug Buchten-Obbicht.

Nog voor de zon het dunne duister
om 't stille dorp gebroken had
met blauw en goud en meimaand-luister;
nog voor de morgen, nachtdauw-nat,

nog voor de dag zong op de daken
en in het water, waar ommuurd
de rimpels aan de wanden braken,
verblauwd, verroerloosd en verpuurd;

nog voor het werk der trouwe handen
de aarde-zware, was ontwaakt
in lied dat grond en gras doet branden
van vruchtbaarheid die dronken maakt;

nog voor de dieren en de dingen,
de hoeve en het stille pad
van hagedoorn en trosseringen,
nog voor het al weer leven had....

[p. 10]

 

was hij den dood reeds toegewezen,

 

geteekend met de purperen roos

 

der droeven die nooit meer genezen.

 

Wie schoon is, is als 't schoone broos!

 

 

 

Eèn schot, en zon en zomer weken.

 

Eèn schot, en in een wentelvlam

 

ging droom en daad in 't lichaam breken.

 

De morgen en de stilte kwam.

 

 

 

Wie kent den angst der laatste slagen

 

van 't hunkrend hart dat onverzaad

 

om zomer en om zon blijft vragen,

 

waar 't leven reeds het vleesch verlaat?

 

 

 

Wie weet wat beeld de oogen droegen,

 

de gave oogen, plots ontdaan;

 

hoe handen zich verbeten sloegen

 

om wat het hart zich zag ontgaan?

 

 

 

Maar wie geteekend is, moet sterven

 

en klaar zijn voor de kleine reis

 

naar 't groote water: koel verzwerven

 

naar d' alpen van het Paradijs.

[p. 11]

 

De morgen en de zomer trilde,

 

Het licht stond op den horizon

 

toen 't lied, zijn lied, zijn hart verstilde

 

en 't leven uit zijn lichaam ron.

 

 

 

Zoo valt een vogel in den morgen.

 

Zoo valt de bloem, nog voor het zaad

 

gerijpt is - heilig weggeborgen

 

tot het uur van de verrukking slaat! -

 

 

 

Maar wie in Mei sterft, in de aarde

 

die wijdingvol is en vervuld

 

van God; wie hart noch leven spaarde

 

om land en broeder, wordt gehuld

 

 

 

in 't zuivre lijnwaad van Gods handen,

 

gebalsemd met zijn geurig bloed

 

dat levend maakt en lustwaranden,

 

goddelijk, ontdekken doet.

 

 

 

Zoo bloeit hij, bloesem in Gods oogen,

 

en rinsche vrucht aan Zijnen mond,

 

van uur noch menschensmart bewogen,

 

nadat hij eeuwgen vrede vond.