|
| |
Davids Huwelijck met Abigael.
| |
| |
| |
Stemme: Ick roep u Hemelsche Vader aen.
EEn goet verstant, een wijs beleyt,
Verciert ons 't gantsche leven:
En die sijn dingen met bescheyt,
Die wordt daer door verheven
2. En 't is een saeck die seker gaet,
Dat daer uyt voor gevolgh ontstaet,
Dat elck behoort te vreesen.
3. Een groote straf, een swaer verdriet,
Heeft David in sijn tooren,
| |
| |
den Nabal (die hem niet ontsiet,
dat hy een volck verstiet,
daer van hy dinst geniet)
Seer heftelijck gesworen.
4. Maer Abigail gingh hem te moet,
Om hem eerst aen te spreken,
En doe sy viel den Vorst te voet,
Veranderd' hem 't gemoet,
Sijn quaden aenslagh breken.
5. door haer soet en vriend'lijk gelaet,
En haer geschickte zeden:
En daer en boven door haer daet,
Soo maecktse dat het quaet
| |
| |
| |
Stemme: Schoonste Nymphje in het wout.
ACh! gesalfde van den Heer,
Hoor u Maeght geduldigh spreken,
Nabal is een heyloos man,
Laet doch na om dat te wreken.
2. Nabal deed u dit verdriet,
Wiste van de gantsche sake:
Toornt om soo een sot niet meer
God bewaer u voor dees wraek.
3. God is Richter over al,
| |
| |
Selver Nabal daer om straffen:
Siet, hier brengh ick een geschenck,
Dit u krijghs-volck te beschaffen.
4. Wreeckt doch lieve David niet
Nabal is u roed ontwossen:
God die selver voor ugaet,
En verdriet u eens verlossen.
5. Dit te wreken is Gods saeck,
Dan aen hem bevolen blijven:
| |
| |
V soud soecken te verdrijven,
6. Sal u ziele vry van last,
In Gods hoopken zijn gebonden
Zijn geslingert in het ronde.
7. Ende als de grooten Godt,
Eenen Heer, en Vorst van allen,
Soo en sal't knagen noyt,
Yemant in u toorn deed' vallen.
8. En de Heer op 's Hemels troon,
V sijn milde zegen schencken:
| |
| |
En daer na soo sult ghy weer,
Vwe Maeght in gunst gedencken.
| |
Stem: Roosemont die lagh gedoocken.
DOe de Koningh dit aenhoorde,
En na 't sluyten van haer woorde
Riep hy uyt tot haren lof:
d'Alderhoogste lof en eer,
Zij bewaert voor God den Heer:
2. Maer naest hem, zijt ghy gezegent,
O! ghy zegen-rijcke mont:
Waerje my hier niet bejegent,
'k Had u volck in 't hert gewont,
| |
| |
En u mannelijck geslacht,
d' Een, met d' ander omgebracht.
3. Oock ontfingh hy haer geschencken,
Ende seyde: Treckt nu voort,
En wilt om geen onheyl dencken,
Want ick heb u stem verhoort:
Gaet na huys, en weest gerust
Want mijn toorn is uyt-geblust.
4. Doe de Son nu met sijn wagen
Thienmael had rondom gereen,
Heeft God self den dwaes geslagen,
Nabals hert word als een steen,
En het leven tornt hem af,
Ende Nabal zijght in't graf.
5. Dit klonck strack in alle ooren,
Nabals wreetheyt is ten ent,
| |
| |
Yder een quam dit te vooren,
En 't word David oock bekent:
Doe hy nu dees saeck verstont,
Opend' hy aldus sijn mont:
6. Wie en soud u, Heer, niet prijsen?
Noch u geven lof, en danck?
Wie soud u geen eer bewijsen,
Al sijn leve dagen lanck?
Ghy hebt al mijn spt, en smaet,
Nu gewroocken metter daet.
7. Heere, gy deed my beletten,
Dat ick in mijn ongedult,
My niet in u plaets gingh setten
't Welck geweest had sware schult:
Wat my soo een mensche doet
Ghy, O Heere! wreecken moet.
| |
| |
8. Ghy neemt oock de wraeck in hande,
Ende wreeckt mijn swaer verdriet:
Nabal maeckt ghy heel te schande,
En ghy brenght hem gants te niet,
Ia verslaet hem in het stof.
| |
Stem: Laura sat laest aen een Beeck.
DAvid die nu had verstaen
Van des Nabals haestigh sterven,
Dachte strack van stonden aen:
Nu sal ick het best verwerven,
Van al Nabals rijcke erven,
Dat is sijnen wijsen Vrou:
Daer wil ick door mijn Booden
| |
| |
Tot mijn gade in de Trou.
2. Hier op geeft hy sijn bevel,
Aen de dienaers van de Koningh,
En sy reysen ras, en snel,
By de Vrou in hare wooningh,
En met een beleefde tooningh,
Seggen sy dit voor haer uyt:
Weest gegroet, ghy wijse Vrouwe:
David die versoeckt in trouwe,
V te hebben tot sijn Bruydt.
3. Hier op sijne op haer wangh,
Roode pleckjes voort-gebroocken,
Evenwel ten duurd niet langh
Of sy heeft haer mondt ontloocken,
En in vreughden uyt-gesproocken:
| |
| |
Ick ben tot dees saeck bereyt.
Daer mee reysden sy te samen,
Tot dat sy by David quamen,
Daer hy hare komst verbeydt.
4. Daer wordt dese wijse Vrou,
Met de Vorst gepaert in dughden,
En het gantsche landt wort nou
Wacker, en sprong op van vreughde:
Yder een hem seer verheugde,
Om dat Abigail niet meer,
Sal een stuuren kop verdragen,
Maer een wijsen Vorst behagen,
Siet, dus seltsaem wreckt de Heer.
|
|
Auteursrechtvrij