Porta Nigra

[p. 19]

Don Juan

Ik weet dat men van mij zegt,
dat ik mijn leven en lust
naar links en naar rechts heb verstrooid,
kinderen en meisjes verkracht,
en in vrouwen mijn drift gestrooid
die ik achterliet in hun bed,
snikkend, na eenen nacht...
maar heeft één die mij zoo heeft berecht
wel merg in zijn beendren gehad
en bloed in zijn aadren
en in zijn lendenen lust?
en weet één van hen iets van de angst,
die ik zoo in slaap heb gesust,
deze ónrust...?
en nooit genoeg, nooit genoeg
is de angst die mij verder joeg
in een donkre omhelzing gekoeld.
hoe diep ik in vrouwen drong,
altijd zong weer daarboven
het lied dat mij het blijven verbood,
altijd zong het
boven het bed,
dat met rozen getooid
en boven haar droomenden mond
waaruit haar lachen soms sprong
gelijk mijn drift in haar schoot;
neen, nooit werd mijn angst goed gekooid,
in geen lichaam, hoe mooi ook,
hoe welig, hoe week...
altijd bezweek
weer de vergetelheid,
soms al na korten tijd,

[p. 20]

 

en ik zag hoe de dood ontsteeg

 

aan het lichaam waarover ik neeg -

 

 

 

en wie van de richtende bend

 

kende iets van dit vreezen?

 

 

 

maar ach, waartoe dit verweer?

 

Gij weet hoe zeer ik berooid

 

en laf en bevreesd ben gevlucht

 

voor den toorn van uw aangezicht.

 

hier ben ik,

 

in dit schamel gehucht

 

waar ik dit jaar heb geleefd,

 

zonder vrouw -

 

eenzaam en zwak en oud

 

en ik weet het:

 

lang duurt het niet meer;

 

maar zou er voor mij, zoo berooid,

 

geen plaats zijn, geen smalle plek

 

in den breeden schâuw van uw Troon?

 

Gij weet het:

 

ik heb te veel,

 

in de oogen der menschen, bemind

 

wijl ik jager was naar het Beeld,

 

dat geen vrouw ter wereld ons geeft...

 

en nu ben ik moe van de jacht

 

en ik ben zelf een stuk wild,

 

uw prooi? of voor de gieren een aas? -

 

 

 

het is avond geworden en nacht.

 

ik lig in het donker.

 

ach, hoe lieflijk is nu

 

het eerste geflonker

 

der sterren...

 

ik lig in het donker,

 

en wacht. -