Verzamelde gedichten

[p. 18]

De blauwe tocht

Huizen hangen scheef in sluimering
en de straten klagen eindeloos-verwezen

is dit de straat, vriendin,
die daags uw lach in fonkelenden bloesem slaat?
die stroomt, bij schemering
- o! ruischende verteedering der harten -
van 't grijze vuur, dat aan uw oog ontwelt?
die deinde, een andren nacht,
in 't hijgend zich omarmen van al avonds vreugden,
één blauw geluk, dat onze schreden drenkt?

en dit de weg, vriendin,
die voor uw zachten tocht,
haar harden wand als waaier openbuigt?

dit dorp is zonder u mij vaag en vreemd,
zonder de vlam der haren in den wind,
zonder de schaduwen, die van uw handen waaien
en zonder uwen schemerenden gang.

enkel der linde groene ademing
is van den bloesemdroom dier nachten vol:
een ronde stem, die door de wegen luidt.

[p. 19]

 

Kom, laat ons gaan;

 

geef mij uw hechte hand, zonder te tasten;

 

ik ben zeer aardsch, ik ben u zeer verwant.

 

hoort ge, mijn stem werd ruig,

 

mijn oog gewet aan grijze horizonten

 

en smedend buigt mijn wil

 

de daden van mijn hand en van mijn mond en oog.

 

 

 

neen, schuchter niet:

 

ik ben zoozeer ontdaan van overluchtsche tochten

 

en zoo afkeerig van het schaduwzeilen

 

langs wankelende regenbogen,

 

die droomen huifden over maanrivieren,

 

dat ik in dezen nacht, die als een bloem verging,

 

met harden wil het tasten mijner enkels schorend,

 

mij tuimelende, wilde wegen brak

 

langs steigerende rots

 

en wapperende stroomen

 

met witte vlag bezeilde naar uw open dag!

 

 

 

geef mij uw hechte hand, zonder te tasten:

 

ik ben zeer aardsch, ik ben u zeer verwant.

 

 

 

en d' eendre maat gebrand in onze schreden,

 

doorwaden wij dit land der herfstelijke nachten

 

en wij vervoeren het met ons verheerlijkt hart.

[p. 20]

 

Bevreemd: kunt gij den breuk der kernen overbogen,

 

wanneer de sterren tegenkant'len aan de lucht

 

en alle bloemen anders luiden dan uw stem?

 

 

 

neen, neen, vriendin, de breuk der kernen zij;

 

maar mij verheugt de stilte uwer tuinen,

 

nu smart dit jaar uw oogen duister sloeg.

 

 

 

en, weergekeerd van huiverende hoogten,

 

koel, maar verheerlijkt, zwaar van firmamenten,

 

dreef mij het lot u zingend tegemoet.

 

 

 

laat ons den stroom bevaren van den nacht,

 

omhoog het zeil! - hoort ge: de avond ruischt.

 

o! ons doorwaaid geluk, dit wapperend fregat,

 

dat als geen boot vóor haar de ruimte kerfde

 

en u aan boord, vriendin,

 

u, die ik nimmer derfde,

 

wijl ik u nooit bezat.

 

 

 

nu is het goed: hier is mijn zachte hand

 

 

 

gij zijt zeer aardsch, gij zijt mij zeer verwant.