Verzamelde gedichten

[p. 42]

De laatste nacht

De nacht gaat over ons heen
diep onder het raam slaapt het dorp,
ver achter de huizen de zee.

nog lijkt hier alles vertrouwd:
de kamer, het raam en het licht,
en mijn hand die schaduwen vouwt
om den weemoed van uw gezicht.

De nacht staat tusschen ons in
en de duisternis wordt een gezicht:

o! de engel wiens wrekende hand
ons roept naar het laatste gericht.

o! mijn God, om het lieflijke land
waar de lelie van haar gezicht
sliep in de schaûw van mijn hand.

Nu is alle luister gedoofd,
elk gaat zijn eenzaamheid in.
was het donker ons niet beloofd
als een gemeenzaam begin
en de nacht als een vochtige schaûw
die ons, sluimerend flank aan flank,
zou drenken met diepen dauw,
twee bloemen aan éénen rank?

de duisternis is een gericht
en de nacht een tweesnijdend zwaard.

[p. 43]

 

is dit masker uw eigen gezicht?

 

is dit masker mijn eigen gelaat?

 

 

 

de nacht gaat over ons heen,

 

diep onder het raam slaapt het dorp,

 

ver achter de huizen de zee.