Verzamelde gedichten

[p. 50]

[Ik lig niet meer alleen in het ruim]

Mutual forgiveness of each vice,
Such are the gates of Paradise.

Blake

Ik lig niet meer alleen in het ruim.
de dood heeft mij samengelegd
met het teedere witte kind
dat ik eens in den verren tuin
onuitsprekelijk heb liefgehad.

nu zullen wij samen vergaan.
haar stem in de duisternis zegt:
neem mijn hand, het donker is koud.
neem mijn hand, het donker is groot.
die de liefde niet samen houdt
worden éen in den angst voor den dood.

in een weerlicht verblind en onthuld
grijpt een mond een bevenden mond
en een leven van lust en schuld
wordt wit in die duistere stond
waarin alles te niet wordt gedaan:
angst en bloed, hoovaardij en lust,
en mijn trotsche purperen naam
wordt smetteloos uitgewischt
met haar zuiveren sneeuwwitten naam.

nu zijn wij bijna vergaan
- is dat licht daar het Paradijs?
nu zijn wij bijna vergaan
- is dan alles voorgoed voorbij?