Verzamelde gedichten

[p. 52]

Ichnaton

een vluchtige planeet

tusschen oeroude sterrebeelden
een virginaal, ontijdig
morgenlicht

De dag verwoei.
het ijl vaalsneeuwend schuim
van een zeer lichte, wervelende zee,
stormachtig dreunend, die te pletter sloeg
tegen de blinde rotsen van den nacht

en ook de ruimte stierf.

eeuwen en koningen,
wien het zwaard uit de handen sloeg en
horden, die de vluchtende legerbenden
in een weerlicht over de grenzen sloegen,
allen zijn,
in een tijdloos staren de ruimte versteenend
sneuvelend over de westlijke heuvlen verdwenen,
spoorloos en zonder naam.

Weerloos en kwijnend
is de veege rank
ontsproten aan den eindeloozen muur
van loodzwart duister tusschen niets en niets

een vale schemerende plant

[p. 53]

 

Pijlsnel uitgroeiend is de zieke rank

 

een vlam geworden: tusschen tweevoudig duister

 

een slank, snijdend vuur,

 

dat, ster-snel wentelend,

 

den boom des duisters

 

tot den wortel spleet.

 

 

 

de nacht ontvlamde, brandde en verwoei

 

 

 

goddelijk, uitverkoren, kuisch en wit,

 

straalde de zon door het aegyptisch duister,

 

maar met den morgen sloeg hij, wankelend,

 

van zijn laag zenith naar den horizon.

 

 

 

zoo stierf de smalle knaap onder de Pharaonen

 

het onaanrandbaar godskind

 

Ichnaton.