Verzamelde gedichten

[p. 88]

Twee meeuwen

Septemberavond; de schemering
had de oneindigheid tusschen de golven
en den hoogen hemel doorzichtig grijs getint;
de zee was stil, bijna al ingeslapen;
haar golfslag had in ruischend ademhalen
de wereld van dien avond vaag bevolkt
met droomen. Ik lag beneden
aan den voet der duinen, waar het strand
rond oploopt - de hemel gloeide wazig violet;
maar naar de kim toe werd hij donkerder
en somber bloedend woei het avondrood
boven de kartellijn der verre horizon.
dit is het uur waarin het àl zoo stil is,
zoo onbeschrijflijk transparant en vredig
dat het niet anders meer dan sterven kan
aan zulk een wijdheid, zulk een doodlijk leven.
een trilling lang - en reeds is het verzonken,
vallende uit het ijl, ondenkbaar zweven
tusschen waak en droomen in een
steeds dieper zich verdichtend donker.

twee meeuwen hebben in dat uur het nest verlaten.
met kalmen, tragen wiekslag komen zij aandrijven
over de duinen, die nu al bijna donker zijn geworden;
zij vliegen zeewaarts, een ondeelbaar paar
dat voeling houdt met alle krachten
die dezen avond het heelal beheerschen,
en meer dan met die krachten met elkaar;
alleen niet met het landschap achter hen,

[p. 89]

 

niet met de warme nesten van hun zwermen,

 

zelfs niet met hun jongen; zij vliegen westwaarts

 

in een rechte lijn, als zachte pijlen,

 

die den nacht doorboren,

 

totdat zij, roekeloozen, niet meer kúnnen keeren.

 

 

 

onder het vallend donker liep ik terug naar huis.