Verzamelde gedichten

[p. 116]

Toren van Babel

Ik zat op school en kreeg weer te hooren
dat de Toren van Babel
als een ton
in duigen had moeten vallen,
omdat de menschelijke ziel
van de eene hoogmoed in de andere viel
‘en hoogmoed komt vóór den val’ -;
zij had haar grenzen niet willen bewaren,
zij had het niet kunnen verkroppen
dat de toppen des hemels onbereikbaar waren,
zij had Gods scheppingsmacht willen evenaren
en wat niet al!
en ik weet nog hoe ik
met een woedenden kop achter mijn hand zat te brommen:
‘ja, huichelaar, dié kerels kon het niets verdommen
om na hun dood in den hemel te kommen;
zij wilden nú die befaamde muziek der sferen reeds hooren
daarom trachtten zij dat gat in den hemel te boren;
zij wilden de banen der meteoren
en het blauwe stroomen van het uitspansel hooren,
daarom waagden zij hun ziel;
onvermoeid richtten
zij hun gespannen gezichten
op de tinnen der ruimte
en zij richtten een sterrewacht
op, die van de toppen van dag en nacht
den hemel verkende en die de spil
wilde zijn van een herboren heelal.
van af de kanteelen der ruimte
zagen zij nieuwe sterrenbeelden
den weg naar het zenith beklimmen,

[p. 117]

 

nieuwe continenten tegen den horizon

 

van een nieuw getal.

 

dit, het begin te zijn van het heelal,

 

een karavaan in een onbestreden woestijn,

 

dit was de zin van het eminente Gespuis

 

op den Toren van Babylon;

 

alleen van dit Golgotha, deze Hoofdschedelplaats zonder Kruis

 

waaien de vanen van een nieuwe zon.’