Verzamelde gedichten

VII

‘O vleesch dat uzelve bevlekt
met het beursche vleesch der cultuur,
wees een plant weer, een stroomend wier
in de zwarte rivier der natuur.

al de woorden verdampen als dauw
en het zaad dat vruchtbaar zou zijn
in den buik van een bloeiende vrouw
verkwijnt in het knapenlijf

[p. 161]

 

van den gladden hermafrodiet,

 

de hetaire die 't embryo doodt;

 

slaap niet met het intellect,

 

paar niet met een kouden schoot.

 

 

 

want nog steeds is addergebroed

 

de vrucht van inteelt geweest

 

en ook de infant van den geest

 

zal den weg gaan van alle vleesch.

 

 

 

zie, de maan heeft het schrift al gevlekt

 

dat uw pen dreef in het papier;

 

ook het vers dat het merg u onttrekt

 

zal als het gras zoo kort zijn van duur.

 

 

 

verzink in het dal van den slaap,

 

in den humus der wereldgrond -

 

een bedwelming zonder naam,

 

een vergetelheid zonder grond.’