Verzamelde gedichten

XI

De kamer is hoog en ruim.
langs de ramen stuift regen en wind.
in het halflicht herkent hij de tint
van het kandinskiaansch schilderij
dat als bloed in de schemering hangt -
dan komt de stem van zijn vriend
die hij in jaren niet zag
hem snel en verheugd tegemoet;
deze geeft hem een hand en maakt licht,
en terwijl hij langzaam ontdooit
- de kachel staat rood,
de kamer is blauw van de rook -
vallen drie jaren reis van hem af
als een laag europeesche sneeuw.

hij vertelt.
hij loopt ijsberend door het vertrek,
totdat hij glimlachend ziet
hoe de flesch uit de kast wordt gehaald,
en bij jenever en kaas

[p. 167]

 

herleeft het gesprek

 

- over vrienden en verzen,

 

vrouwen en politiek -

 

alsof hij hem gistren verliet.

 

 

 

het wordt langzaam donker op straat.

 

door het raam is de naglans te zien

 

van de vischmarkt die als een rivier

 

van woelend geschubd parelmoer

 

door de gloeiende herfstbloemen stroomt;

 

en als buiten de lichten aangaan

 

ziet hij zichzelf nog een oogwenk in Tetuan

 

op het vrijdagsche marktplein staan,

 

en den khalief

 

tusschen een rij van blinkende trompetten

 

de kleine moskee binnen gaan,

 

maar dan, met den rug naar den wand,

 

bladerend in een boek

 

met halfvergeelde portretten,

 

hoort hij plotsling een draaiorgel slaan -

 

en is weer terug in zijn land.