Verzamelde gedichten

[p. 173]

XVI

De zomermiddag lag in sidderende vuren,
een bloedend offerlam, gestrekt voor 't firmament;
in zuilen steeg het heil hoog boven de rivieren:
braambosch en rookkolom van 't oude testament.

de asschen hitte hing in een nerveus gewemel
en sloeg in regens neer tot in den schoot der berm;
de bijen dansten om zijn sluimerende leden,
een gonzende muziek, als van een sterrenzwerm;

en toen hij wakker werd, zag hij de witte paarden
der wolken steigeren tegen de looden kim,
over de bongerden en 't goud der uiterwaarden
stortte de zon die in het zenith hing.

links uit het blauw verschiet der blinkende rivieren,
gleden de schepen traag en zwaarbevracht met licht;
de torens flikkerden, en het geweld der speren
sloeg naar den horizon de vlammen van 't gericht;

vlammend was ook het dak der roode steenfabrieken,
de schoorsteenpijpen dreigend in de lucht,
een slanke batterij die de kanonnen richt
op 't zwellend bolwerk der omwolkte zon;

en schuimend spoot het bloed der jonge kerselaren
zijn vlinderwitten bloei bij trossen in het licht,
kasteelen tusschen olmen en het metaal der bruggen
sprongen als klippen op voor 't duizlend vergezicht.

[p. 174]

 

nergens kon koelte zijn dan in het glinstrend water

 

en dalend langs de schoeiing van bazalt,

 

dook hij omlaag en voelde 't donker woelen

 

over zijn gladden rug, een spoel in het kobalt.

 

 

 

druipend, daarna, van licht en planten in het haar,

 

lag hij des avonds weer in 't wuivende gewas;

 

van melk en honing zat, verdronken in de bloemen,

 

een scheemrend kruis in 't roode avondgras.