Verzamelde gedichten

XXXV

De wanhoop doorvlijmde zijn hart
met de adderbeet van het berouw,
en vergiftigd als eenmaal de vrouw

[p. 185]

 

zat hij neer aan het Avondmaal

 

om vleesch te zijn van het Vleesch

 

dat den dood overstralen zou

 

en zetelen boven den tijd.

 

gezuiverd en blank het gelaat,

 

in een kleed van edel metaal

 

dat de roest niet verteren zou

 

noch de sulferdauw van het kwaad.