Verzamelde gedichten

XLI

‘Breek op
en verdwijn in den nacht;
zie niet om naar het huis
van uw hart.
laat uw leven liever vergaan
en verbloeden in eenzaamheid
dan nog langer de wegen te gaan
waarvan iedere steen u weer zegt
wat gij hebt misdacht en misdaan.
ga heen en weiger te staan
voor den bloedraad van een gericht
waarin gij uw jeugd hebt verteerd,
uw gloed en uw heerlijkheid.
want te goed is het hart
en te slecht
om te krimpen onder die pijn

[p. 190]

 

en te slijten in zelfverwijt;

 

en het lijf om te worden verdeeld

 

door de honden wroeging en spijt

 

die knagend het vleesch en het been

 

vermalen om slapen te gaan

 

als gíj al uw kracht hebt verdaan

 

en uw laatste woord hebt gezegd

 

in het schuren van recht tegen recht.

 

want voor gij het voelt of beseft

 

is het vuur in uw oogen gedoofd

 

en het blinkende zwaard van uw woord

 

als een kaars bij de kaarsen gezet

 

om te sterven zooals het behoort.’