Verzamelde gedichten

XLIII

Hij lag in het donker en dacht:
- ik moet sterven of weggaan vannacht.

als ik zitten blijf op die vaalt
en de wanhoop mij weer overvalt

is het reddeloos met mij gedaan.
maar waar moet ik gaan of staan?

heb ik zelf niet altijd beweerd:
‘als het hart zich niet meer verweert

vindt men kracht en troost bij een vriend’?
maar geen wezen zoo arm als een vriend

en geen leven, hoezeer ook bemind,
dat ons verkracht en vleugelen geeft

als men zelf geen overvloed heeft.
men leeft slechts zoolang men nog geeft.

en wie in dit heillooze land
die men niet heeft verzaakt of beroofd?

[p. 192]

 

ik heb in de vriendschap geloofd,

 

ik geloof nu alleen in mijzelf.

 

 

 

laat er zonlicht en eenzaamheid zijn

 

en het vuur van een zuidelijk land;

 

 

 

vroeg of laat aan dit duistere strand

 

krijgt de eb van het leven hen klein.