Verzamelde gedichten

XLVI

Geen dragender,
doodlijker wonde
dan het knagend en
sleepend besef
van een schuld,
een erflijke zonde,
bedreven voordat
wij bestonden
en waarmee ook
het vleesch is besmet.
laat het lichaam
allengs weer herrijzen
in zijn trotschen
oorspronklijken staat
laat de zon ook
de huid weer genezen
van de angst
die de leden doorvaart
als het lijf,
met een lichaam
verwonden,

[p. 195]

 

in vervoeringen

 

ondergaat.

 

slechts een blindlingsch

 

en donker verslaven

 

aan de koortsen

 

van het genot,

 

kan de ziel

 

- uit het duister ontslagen -

 

weer zuiver

 

doen ademhalen

 

in een hemel

 

van blauw en van goud.

 

als een ruischende

 

morgenvogel

 

doorkruist zij

 

het blinkend heelal

 

en daalt

 

- een geroofde genade,

 

op de vleugels

 

de sterren als dauw -

 

als een valk

 

naar de vleeschlijke dalen

 

in de onschuld

 

van vóor het Berouw.