Logo DBNL
Vijf versies van 'Vera' (1962)

Vijf versies van 'Vera'

(1962)–H. Marsman–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

36

aant.12Vera lag wakker. Zij sliep deze nachten alleen, in een kleine kamer, in een smal bed. 13 Vannacht was haar kamer blauw en zilver van maanlicht en ook het stuk hemel, dat 14 zij zag door het venster, was zilver en blauw. In de verte dreunde de zee. De maan 15 maakte teere glinsterende meren in de duinpannen en steile, zwart-beschaduwde oevers 16 van de onverlichte hellingen. Maar zij doorscheen den geheelen hemel en zij bescheen 17 de geheele zee. -

18Vera lag wakker: met groote, van pijn en vermoeidheid opengesperde oogen staarde 19 zij door het venster in de ijle lichtende nacht. De dagen en nachten, die achter haar 20 lagen sinds den laatsten middag der staking hadden haar zoo diep uitgehold en ver-21moeid, dat zij, die geslingerd tusschen hoogmoed en deemoed, tusschen zelfverwijt en 22 een verbeten laatdunkendheid, niet één gedachte of gevoel ondoordacht of ondoorleefd 23 had gelaten, nu nog maar één verlangen bij name kende: het verlangen naar slaap. Zij



illustratie

tekstkritische noten

aant.1overwoog zelfs niet meer wat haar wachten zou aan schaamte en walging over haar 2 daad, als zij ontwaakte; aan schaamte en walging over hen beiden, wien de moed 3 ontbrak weg te gaan. De kracht en klaarheid, die hen vroeger bezielde, ontluisterden 4 zij in dit lage, laffe wachten op een voltrekking, - alsof deze zich niet reeds aan het 5 voltrekken was. Maar nu hoorde zij enkel nog maar, hoe zij zeide: ik wil slapen, 6 slapen, ik ben zoo moe...

7Door den wand hoorde zij, soms van ver en gedempt, soms zeer duidelijk zelfs, de 8 stemmen van Theo en Carl Heinrich Hauser; en hoewel zij nu, voor het eerst na 9 dagen, langzaam begon te voelen, dat haar oogleden zwaarder werden en zij nu 10 eindelijk misschien eens zou kunnen slapen, voelde zij tevens hoe zij telkens trachtte 11 haar oogen weer open te sperren en den slaap - het eenige immers wat zij nog begeerde 12 - te verdrijven. Waarom?...

13Hauser had toch tegenover haar niet de minste aandacht getoond. Hij was, in den 14 avond, bij hen binnengekomen, snel en abrupt, had plaats genomen, zijn stoel dicht 15 bij de tafel geschoven, zat vlak onder de lamp. Zijn hoofd leunde soms op zijn linker-16hand, die uitgespreid lag langs zijn linker wang. Met de andere hand trok hij lijnen 17 over de tafel, ontvouwde zijn plannen, onderstreepte zijn inzicht. En zijn stem, zonder 18 te willen heerschen, althans zonder den schijn van te willen heerschen, had geheerscht 19 Theo had vrijwel gezwegen. Hauser had verteld, zonder hinderlijk egocentrisch te zijn, 20 zonder ergerlijk dictatoriale manieren. En zij, Vera en Theo, nu door hun zwijgen haast 21 weer vagelijk verbonden, maar moe, moe en ontredderd, hadden samen geluisterd naar 22 het krachtige, boeiend vertelde verhaal van dien forschen, bijna weerzinwekkend ener-23gieken vreemdeling. Toen Vera plotseling op was gestaan en gezegd had dat zij ging 24 slapen, was hij door haar abruptheid noch verrast noch gestoord. Hij had even ge-25wacht met de uiteenzetting van zijn inzicht en de plannen waarover hij Theo was 26 komen spreken, maar aandacht



illustratie

tekstkritische noten

aant.1had hij ook in die enkele minuten aan haar niet verspild. Hij had haar gegroet, kort, 2 wellevend, met die zorgelooze vormelijkheid, die haar ook bij zijn binnenkomen ge-3hinderd had... Nu lag zij wakker, bevangen door een gevoel van genot om de stem 4 die mompelde achter den wand, en van afschuw. Eindelijk zweeg ook de stem, en zij 5 hoorde alleen nog de nacht...

6Een uur later sliep zij. Ook Hauser sliep. Theo sliep niet.


Vorige Volgende