Een koning in de Kempen (onder pseudoniem L. van Rucklingen)

[p. 11]

II.

De klok zond hare blijde galmen over het dorp, en kondigde het einde der hoogmisse aan. Eene digtgeslotene menigte verdrong zich uit de te enge poort des kerkjes, en verspreidde zich onstuimig tusschen de groene boomen, die de uitgestrekte kuip versierden.

Gansch het plein had een feestelijk aanzien. De linden waren met roode en witte behangselen opgesmukt en tegen de huizen waren masten boompjes, praalbogen en andere versiersels geplant, of veelkleurige vaandels opgestoken.

In eenen oogenblik was de gansche omtrek van volk opgepropt, en bood een levendig schouwspel aan: hier

[p. 12]

waaiden de wimpels en de standaarden der gilden in de hoogte; daar pronkten de boerenmeisjes met hunne schoone afhangende mutsen of met het zwierig strooijen hoedje, welks lange binders langs hunne schouders wapperden. Verscheidene jonge lieden, met blauwe kielen gekleed, liepen met hand- en kruisbogen van den eenen naar den anderen kant der kuip, of aanschouwden nieuwsgierig de aankomende maatschappijen.

Vóór de uitgestrekte tafels der herbergen klonken, onder luid gejubel en schaterlachen, de vol geschonkene kannen en glazen onophoudelijk tegen een.

Eensklaps sloegen verscheidene trommels den aftogt; de menigte der kinderen, boerenmeisjes en nieuwsgierigen schaarde zich terstond in eenen kring rond de trommelslagers, en met moeite baanden zich de toeloopende gildebroêrs eenen doorgang door het samengedrongen volk.

De standaarden werden aan jongelieden, gezeten op zware werkpeerden met allerlei versiersels bont behangen, overgestoken, en in een dravend over en weder rijden openden zij den gilden eenen breeden weg tusschen de dorpenaren.

Nu stelden de gilden zich langzaam in beweging. Vóór elke maatschappij ging een trommelslager; na hem een sterk gespierd man die eenen langen wimpel aan eenen

[p. 13]

stok gehecht, als eene zegevierende bannier boven het hoofd der Koningen en hoofdmannen zwaaide, terwijl dezen met zware zilveren ketens, schilden en eermetalen behangen, statig vooruitstapten gevolgd door de in twee reijen geschikte gildebroêrs met hunne opgesmukte bogen in de hand.

Het was de gilde van St.-Sebastiaan die den stoet opende. In het midden, ging een lieftallig kind, een maagdeken met een wit kleed en eene kroone van witte bloemen op het hoofd. Tweeder jongste gildebroers leidden haar. Zij waren ook met het bewaken des houten vogels belast, dien het maagdelijn in de hand droeg, want het was eene onuitwischbare schande zich denzelven te laten ontrooven, hetgene niet zonder voorbeeld was en meermalen tot bloedige gevechten aanleiding had gegeven.

De kleine Anna was zoo bevallig met haar bloemenkroontjen om de blonde lokken, dat de moeders haar hunnen kinderen met de vingeren wezen:

- Zie eens, hoe schoon het maagdeken is!

En de kleinen klapten van verwondering in hunne handjes.

Daarop volgde eindelijk Bernhart met den kostelijken eerepijl dien den overwinnaar moest overgereikt worden.

[p. 14]

De uitgenoodigde maatschappijen kwamen in de zelfde orde achterna, volgens de oudheid hunner instelling gerangschikt. Onder het handgeklap en de blijde toejuichingen der omstaanders trokken de gilden de kuip over, door eene ontzaggelijke menigte gevolgd.

..................

Een kwaart uurs buiten het dorp was een groot veld, waar in het midden eene hooge wip opgestoken was. Bij het aankomen der gilden, werd zij nedergelaten en met den houten vogel op haren punt weder opgeheschen.

Nu werden de bogen gespannen en de pijlen veerdig gemaakt: de schietbeurt werd den mededingeren uit St.-Sebastiaan door het lot aangewezen.

De oude Koning opende den kampstrijd; bij schoot zijnen pijl in de hoogte, raakte met forsschen slag den vogel; deze wiggelde, doch bleef vast aan de wip geklemd.

Dan krijschten de pijlen in de lucht, vele verloren zich onwerkzaam in het wijde ruim of deden de tengere wip beven; geen die den vogel trof.

Het was eindelijk de beurt van Hendrik; met stijve aandacht lette de menigte op zijne beweging; want hij zwoer bij hoog en leeg, dat hij den vogel niet zoude missen, maar hem verbrijzeld nederhalen. - Hij spant zijnen boog, mikt met vaste hand, lost den pijl.... doch te

[p. 15]

vergeefs; hij vloog snorrend door de lucht en kwam een oogenblik daarna op een langen afstand nedervallen.

Het rood der schaamte klom op zijn voorhoofd en met slecht bedwongen spijt ontving hij het schertsen zijner gezellen.

- Hendrik, lachte Pieter, uwe tonne gersten zult gij ten uwen koste aangeboden hebben; maar ik scheld ze u kwijt, indien ik den hoeveerdigen kop van het dier niet verbrijzele.

Te gelijker tijd stak de boer zijnen pijl op de peze, hief zijnen boog omhoog en, een stond nadien, kwam de kop des vogels met zijnen schicht ten bodem.

- De vogel blijft voor u, beproef het nog eens, schertste Pieter Hendrik tegen, want ditmaal heb ik het op zijne gansche romp geladen.

De pijlen vlogen zonder ophouden in de hoogte: nu daalde de steert, dan een vleugel van het dier neder, en bij Hendriks beurt bleef er niets meer dan een rondvormige klomp op het einde der wip; doch door zijne woeste ongestuimigheid miste hij nogmaals het wit.

- De vogel blijft dan voor mij! riep tergend Pieter. Doch vooraleer hij zijnen boog nog gespannen had, kwam de vogel ter aarde gevallen! want Hendrik door zijnen hertstogt weggerukt, had met eene behendige gauwheid eenen tweeden pijl uit den Koker getrokken en in de lucht

[p. 16]

gezonden. Deze tweede scheut echter, tegen alle de wetten der booggilden, had een hevig misnoegen bij de boeren opgewekt. Men rukte den ordeschenner van de wip weg, en zelfs eenige bedreigden hem met hunne opgehevenevuisten.

- Doemnis! morde Hendrik en brak in alle slach van woedende beleedigingen tegen zijne aanvallers los.

De verbrijzelde klomp werd op nieuw naar boven geheschen, en na een oogenblik vertoevens ging het schieten weder geregeld voort.

- Hendrik, ik behoef geene twee scheuten om Koning te zijn! riep schertsend de onvoorzichtige Pieter.

Nu stak hij den boog omhoog, trok de peze in eenen kring naar onder, het de zelve met snelheid en juistheid zijnen vingeren ontglippen, zoo dat de vormlooze romp in duizende verbrijzelde stukken met den gebroken pijl nedertuimelde.

Alsdan hief gansch het volk luidruchtige hoeras aan, de trommels sloegen den zege, de wimpels en de vaandels zwaaiden in de lucht, en de Koninklijke eereteekenen werden op Pieters borst gehecht.

Hendrik voelde zijnen boezem geweldig jagen; het rood der schaamte en der gramschap kleurde zijn voorhoofd, en norsch en met zwijmelende stappen, volgde hij den stoet die langzaam aftrok.