Dichtlievende uitspanningen (1753)

Dichtlievende uitspanningen

(1753)–Jan Jacob Mauricius– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 125]
Vertaaling Van een fabel van La Fontaine,
IV. Boek, IV. Fabel, Eerste Deel, p. 149.Ga naar voetnoot* EEn ryke Landman, in een zeek're Heerlykheid, Half Boer, half Burger, hadt een' moestuin aangeleid. Men zag 'er erten, kool, en boonen weeldrig groeien. Men zag 'er roozen zelf, en Anjelieren bloeien, Daar Kniertje menigmaal, des Zondags opgesmukt, Een ruikertje van hadt geplukt. Een haas kwam onverwacht al' deeze vreugde stooren,
[pagina 126]
Die om den Noordenwind te ontschuilen in 't saizoen, Doch met geen zin om kwaad te doen, In dees' omheinden tuin zyn leger hadt verkooren. Maar eer nog 't schuldloos dier een' kool beknabbeld hadt, Vliegt Krelis onbesuisd na 't Heerschap in de stad. Och Landheer! waar zel ik men huur nou van betaelen! Een haes, gelyk een zwyn (de drommel moet me hàelen!) Roeneert myn gansche tuin. Die ongenoode gast Vult met myn beste kool zyn' hongerigen bast. Hy steekt den gek met al men strikken. Geen stien noch knuppel doet hem schrikken. Het is een tovenaar: dat loof ik by men keel. Wat zegje? een tovenaar! zei 't heerschap, dat was veel! Maar ik heb jaagers tot zyn' dienst, en haazewinden. Al was 't de Duivel zelf, die zullen ras hem vinden.
[pagina 127]
Dat snoepen zal hem zuur opbreeken, op myn eer. Ga jy maar slaapen, en laat my de rest bezorgen. Ik dankje, Jonker, maer wanneer? Wanneer? wel zonder talmen, morgen. De Landman strykt zyn been, en buigt tot op den grond, En naauwlyks doet de morgenstond Het nachtfloers van de kim verdwynen, Of Kees ziet op zyn erf de gansche jacht verschynen. Zacht! eerst ontbyten, eer ik jaag, (Roept een) de morgenlucht dient voor geen' holle maag. Het waait, en 't luchtje staat niet helder. Schaf op! wat hebje op schotel, boer? En ik hou 't met een zoopje, broêr, (Schreeuwt de ander) huisman, geef de sleutel van je kelder, Waar is je dochter? (zegt een derde) roep ze hier. 'k Heb hooren spreeken van jou Knier. 't Is 't pronkje van het dorp, een meisje, fris van leeden.
[pagina 128]
(Ze komt, en nygt.) Wel Kees, ze ziet 'er smaak'lyk uit! 'k Wed, dat het om je deur van Vryërs 's avonds grimmelt. Zeg, Vader, wordt ze haast de bruid! Dan moet het potgeld, hoe beschimmeld, De kas uit. Niet, myn tulp! wat zegje? wordje rood? Met trekt hy Kniertjen op zyn schoot. Hy vat haar om den hals in 't slingeren, En zoent haar, dat het klapt, en houdt haar handen vast. Zy rukt ze los, en tikt hem zachtjes op de vingeren, Terwyl hy na de kroplap tast. Meer dorst zich 't meisje niet verweeren, En Vader Krelis heeft geen zin in dat gewoel. Hy krabt zyn' gryzen kop, en trekt een' scheeven smoel, Doch grimlacht toch quansuis uit eerbied voor de Heeren.
[pagina 129]
Terwyl heeft elk het in de keuken eeven drok. Men bakt een struif. Men haalt de kuikens uit het hok. Men roost ze, half geplukt. Zie hier, roept een der borsten, Zie hier vier hammen in den schoorsteen met zes worsten. Men Heeren, tot je dienst, zeit Krelis. Met een' veeg Is straks de schoorsteen schoon eh leêg. Met valt een ieder aan het eeten, ('t Was frisch en smaaklyk volk van goeden appetyt) En 't geen 'er overschiet van brokken van 't ontbyt, Wordt van de honden opgevreeten. 't Oud bier, en 't vaatje wyn, dat Krelisvaâr gespaard, En voor den Hoogtyd van zyn' Dochter hadt bewaard, Wordt op den boôm gelegd. Men drinkt met volle glazen Op Kniertjes welzyn, en by ieder glas een zoen. Het meisje zwygt, en laat het doen.
[pagina 130]
Daar meê begint de jacht. Men hoort de horens blaazen. Men steekt de veldtrompet. Men slaat de trom. De lucht Weêrgalmt van 't schaterend gerucht, En vader Krelis draait het hoofd van al 't gedaver. Men haalt de paarden, dik gevoerd met oude haver, Van 's Landsmans stal. Springt op! De rest volgt na te voet. Men kapt een' op'ning in de heg om door te ryën. Men galoppeert, men draaft, men springt aan alle zyën, En eer men omziet, is de tuin gants omgewroet. Goên dag nu, kropzalâ, spinaadje en artisjokken! Goên dag nu, erten, kool, en boonen met haar stokken, En al wat Krelis voor den winter hadt geplant. Nog moest hy danken met zyn hoedjen in de hand. Nu zwygt hy, dat hy barst, en hy verzwelgt zyn' klagten, Schoon nu de jaagers op zyn onbesuisd geschreeuw
[pagina 131]
Hem in een uur meer schâ toebragten, Dan al' de haazen van 't gantsch Landschap in een'eeuw. Waar bleef nu de arme haas? Op 't blaazen van den horen Begreep 't onschuldig dier den aanslag, en verschool Zich onder 't loofwerk van een' groote en breede kool. Hier bleef hy luisteren met steilgespannen' ooren, En ziende op'ning, die gekapt was in de heg, Vloog met een' sprong het veld in, weg! De kleine Heertjes doen niet wys, als ze in hun' twisten Een hooger' magt om hulp inroepen in haar' staat. 't Waar best, dat ze onder zich hun huiskrakeel beslisten. Somtyds is de artzeny nog bitterder, dan 't kwaad.Ga naar voetnoot* 1738.	voetnoot* Un amateur du jardinage, Demi Bourgeois, demi Manant, Possedoit en certain village, Un jardin assez propre, & le closGa naar voetnoot(1) à tenant. Il avoit deGa naar voetnoot(2) plant vif fermé cette étenduë: Là croissoit à plaisir l'oseille & la laituë; Dequoi faire à Margot pour sa fête un bouquet; Peu de jasmin d'Espagne, & force serpolet. Cette felicité par un Liévre troublée Fit, qu'au Seigneur du Bourg nôtre homme se plaignit. Ce maudit animal vient prendre sa goulée Soir, & matin, dit-il, & des pieges se rit, Les pierres, les bâtons, y perdent leur credit, Il est sorcier, je crois. Sorcier? je l'en defie, Repartit le Seigneur. Fut-il diable,Ga naar voetnoot(3) Miraut En dépit de ses tours l'attrapera bien-tôt. Je vous en déferai, bon homme, sur ma vie, Et quand? & dès demain, sans tarder plus long-temps. La partie ainsi faite, il vient avec ses gens. Cà déjeûnons, dit il, vos poulets sont-ils tendres? La Fille du logis, qu'on vous voye, approchez. Quand la marierons-nous? quand aurons-nous des Gendres? Bon homme, c'est ce coup qu'il faut, vous m'entendez, Qu'il faut fouiller àGa naar voetnoot(4) l'escarcelle. Disant ces mots il fait connoissance avec elle; Auprès de lui la fait asseoir; Prend une main, un bras, leve un coin du mouchoir; Toutes sottises, dont la Belle Se défend avec grand respect; Tant qu'au Pere à la fin cela devint suspect. Cependant on fricasse on se rué en cuisine. De quand sont vos jambons? ils ont fort bonne mine. Monsieur, ils sont à vous. Vraiment, dit le Seigneur, Je les reçois & de bon coeur. Il déjeûne très-bien, aussi fait sa famille, Chiens, chevaux & valets, tous gens bien endentez: Il commande chez l'Hôte, y prend des libertez, Boit son vin, caresse sa Fille. L'embarras des Chasseurs succede au déjeûné. Chacun s'anime & se prépare: Les trompes & les cors font un tel tintamarre, Que le bon homme est étonné. Le pis fut, que l'on mit on piteux équipage Le pauvre potager; adieu planches, quarreaux; Adieu chicorée & poreaux; Adieu dequoi mettre au potage. Le Liévre étoit gîté dessous un maître chou. On le quête, on le lance, il s'enfuit par un trou, Non pas trou, mais trouée, horrible & large playe, Que l'on fit à la pauvre haye Par ordre du Seigneur; car il eût été mal Qu'on n'eût pû du jardin sortir tout à cheval. Le bon homme disoit: Ce sont là jeux de Prince: Mais on le laissoit dire: & les chiens, & les gens Firent plus de dégât en une heure de tems, Que n'en auroient fait en cent ans Tous les Liévres de la Province. Petits Princes, vuidez vos débats entre vous, De recourir aux Rois vous seriez de grands fous. Il ne les faut jamais engager dans vos guerres, Ni les faire entrer sur vos terres. voetnoot(1) Tout proche, joignant voetnoot(2) Jeunes arbres. voetnoot(3) Nom d'un chien de chasse. voetnoot(4) Viux mot paur dire une grande Bourse. voetnoot* Toen ik deeze Vertaaling te Hamburg maakte, vond ik de Fabel zeer toepasselyk op den toestand van 't nabuurige Meklenburg.

Vorige Volgende