Annie Forest. Een verhaal van eene meisjeskostschool

[p. 139]

Hoofdstuk XXIII.
Humpty, Dumpty had een grooten val.

De verdooving en lusteloosheid, welke onmiddellijk op May's val gevolgd waren, verdwenen onder den rit naar huis; zij praatte druk, hare wangen waren hoogrood gekleurd, en hare oogen schitterden. Hester zag Juffrouw Danesbury met een opgeruimd gezicht aan.

‘Zij is heel wel, niet waar?’ zeide zij; ‘o, ik was zoo verschrikt; wat ben ik dankbaar dat het haar geen kwaad heeft gedaan!’

Juffrouw Danesbury trachtte Hester's blik te ontwijken, zij wilde May op haar schoot nemen, maar het kind klemde zich aan Hester vast. Daarom zeide zij: ‘Je moet zorgen, dat de zon niet op haar schijnt, lieve; houd uwe parasol goed over haar - ja zoo, zoo is het beter. - Zoodra wij t'huis zijn, zullen wij haar in bed leggen. God geve, dat het niets is, maar men kan niet te voorzichtig zijn.’

Iets in Juffrouw Danesbury's manieren deed Hester onaangenaam aan; zij drukte May dichter tegen zich aan, en deelde niet langer in de vroolijkheid van het kind. Toen zij dicht bij huis waren, hield May op met spreken en viel in een zwaren slaap.

Het gelaat van Juffrouw Danesbury werd al ernstiger en ernstiger; en toen het rijtuig voor Rustenburg stil hield, stond zij er op het slapende kind uit Hester's armen te nemen en het naar boven te dragen.

Toen May's hoofdje op het koele kussen werd gelegd, opende zij weer hare oogen, en vroeg om drinken.

[p. 140]

Juffrouw Danesbury gaf haar wat melk en water; maar nauwelijks had zij het gedronken, of zij begon te braken.

‘Juist zooals ik gevreesd heb,’ zeide zij; ‘er is iets niet in orde, het is hoop ik niet erg, maar er moet dadelijk om een dokter gezonden worden.’

Toen Juffrouw Danesbury door de kamer liep om te gaan bellen, liep Hester haar achterna. ‘Er is toch geen gevaar?’ fluisterde zij; ‘indien het er is, dan heeft Annie haar vermoord.’

‘Zeg dat niet, mijn kind,’ zeide de Juffrouw; ‘gij moet u terwille van May bedaard houden. God geve, dat zij spoedig beter worde! Ik geloof, dat zij wat overspannen en koortsig is, en dat met goede zorg zij binnen een paar dagen weer beter zal zijn. Maar Hetty, ik herinner mij daar, dat er niemand t'huis is, want al de dienstboden hebben ook vrijaf gekregen. Ik geloof, dat ik u naar den dokter moet zenden. Het rijtuig is er nog, rijd dadelijk naar de stad, mijn kind, en zeg aan den koetsier, dat hij je moet brengen naar de Breedstraat No. 10. Indien gij het vlug doet, zult gij den dokter nog thuis treffen, voordat hij zijne middagvisites gaat maken.’

Hester keek even naar May, doch hare oogen waren gesloten.

‘Ik zal goed voor haar zorgen,’ zeide Juffrouw Danesbury op vriendelijken toon; ‘laat nu geen minuut verloren gaan!’

Hester zette haar hoed op en vloog de trap af. In een oogenblik zat zij in het rijtuig, en de koetsier reed zoo snel hij kon naar het kleine stadje Sefton, dat eene halve mijl van Rustenburg verwijderd was.

Hester was nu zoo ongerust, dat zij Annie geheel vergat. Haar haat tegen Annie was nu geheel op den achtergrond geschoven. Al hare gedachten waren slechts op één wensch

[p. 141]

gevestigd, namelijk dat zij den dokter t'huis zou treffen.

Toen het rijtuig Sefton binnenreed, verborg zij haar gelaat in hare handen en uitte een kreet van smart.

‘O! Goede God, maak Gij dat ik den dokter nog vind!’

Het was een gebed uit den grond van haar hart. Het rijtuig hield voor het huis van den dokter stil, juist toen hij in zijn coupétje wilde stappen. - Hester was een verlegen kind en had den dokter nooit gezien; maar dadelijk verhief zij hare stem en schreeuwde bijna tegen hem:

‘Wilt u met mij meegaan, o, als het u blieft dadelijk; May is ziek, zij is gevallen, o, ga toch gauw mee.’

‘Wel, jonge dame,’ zeide de goedhartige dokter. ‘O, ik zie het al, gij zijt een van de meisjes van Rustenburg. Is er iets niet in orde, mijn kind?’

Hester vertelde, wat er gebeurd was, waarna de dokter dadelijk het portier van zijn rijtuig opende.

‘Stap maar in, jonge dame,’ zeide hij; ‘ik zal u in mijn rijtuig terugrijden;’ en tegen zijn koetsier riep hij: ‘Willem, naar Rustenburg!’

Hester zat geleund tegen de kussens van het rijtuig, dat zacht over den weg gleed. In haar ongeduld scheen het haar, dat het paard niet half hard genoeg liep; gaarne had zij haar hoofd uit het raampje gestoken, en den koetsier toegeroepen, wat harder aan te rijden. Zij was verbitterd tegen den dokter, die naast haar een nieuwsblad zat te lezen.

Maar spoedig bemerkte zij, dat zijne oogen op haar gericht waren. - Hij sprak op bedaarden toon:

‘Wij hebben altijd twintig minuten noodig om van mijn huis naar Rustenburg te rijden, twintig minuten, geen meer of geen minder; wij zullen er nu over tien minuten zijn.’

Hester wilde glimlachen, maar het gelukte haar niet. Hare vrees werd al grooter en grooter. Zij ademde vrijer,

[p. 142]

toen zij de laan opreden, en toen zij voor de deur stilhielden en de dokter uitstapte, zuchtte zij van verlichting. Zij bracht den dokter dadelijk naar May's slaapkamer; Juffrouw Danesbury opende de deur, de dokter ging naar binnen. Hester bleef op het portaal wachten. Het scheen haar toe, alsof de dokter er nooit uit zou komen.

Toen hij eindelijk kwam, zag zij hem met een bleek gezichtje aan; zij opende hare lippen, en probeerde te spreken, maar er kwam geen woord uit. Zij was zoo zenuwachtig, dat de dokter medelijden met haar kreeg.

‘Kom in deze kamer, mijn kind!’ zeide hij; ‘gij zult zelf nog ziek worden, als gij u zoo overspant. Ja, ja, maar die zenuwachtigheid is volstrekt niet noodig. Gij hebt een hevigen schrik gehad. Gij moet dadelijk een glas sherry drinken; ga maar met mij naar beneden, dan zal ik zorgen dat je het krijgt.’

‘Maar hoe is zij, dokter, hoe is zij?’ kon Hester nu eindelijk uitbrengen.

‘O, het kleintje, dat mooie, kleine ding. Ik wist niet, dat het je zusje was, een heel lief kind. Zij is leelijk gevallen, zij schijnt op iets hards te zijn neergekomen.’

‘Maar hoe gaat het dan met haar? Er is toch geen gevaar?’

‘Gevaar? volstrekt niet, tenzij gij er haar in brengt. Zij moet zeer stil gehouden en boven alles niet opgewonden worden. Morgenochtend kom ik nog eens naar haar zien. Met de noodige zorg zal zij binnen een paar dagen wel weer beter zijn. - Zoo, nu heb je weer een beetje kleur op de wangen gekregen, ga nu maar mee naar beneden, en na een glas sherry gedronken te hebben, zult gij weer geheel in orde zijn.’