Den boeck der gheestelijcke sanghen

[fol. †3r]

Eechen-dicht tot den heylighen Gheest.

DIe Schrijvers over al voor d'eerst' in hare Boecken

Altijt naer d'oudt gebruyck haer Moecenates soecken,

Elck een weet sijnen treck', elck peys op die hy mint,

Elck heeft een eynd' waerom dat hy sijn werck begint.

V dan, O heylich Geest! die d'eynd' zijt dat ick meyne,

Draegh' ick voor d'eersten op dese lof-sangen kleyne:

Dat d'ander alle gaen tot die, ende tot die;

Ghy zijt het eynd' voorwaer dat ick alleen aensie.

Op dat ghy dan te recht hier worden mocht gepresen,

Wilt self den Musicien van dees lof-sanghen wesen;

Want daer ghy selver singht, daermen v spelen hoort,

Is aenghenaem t'gheluyt, is lieffelijck d'acoort.

Ghy self alleen te recht mooght uwen lof uytspreken,

Ghy zijt die elck een kondt in uwen lof ontsteken;

Sonder v spel en is gheluyt, noch blijden sanck,

Ghy moet die stemmen al in storten haer geklanck:

Wilt dan die snare slaen, wilt in die stemme leven,

Die v met dit ghesangh' soeckt eer' en lof te gheven;

Verweckt een vierich hert', instort een puer ghepeys,

Dat die den lof uyt spreeckt, v love t'elcker reys:

Dat ghy alleenelijck moght in dat herte comen,

Dat t'hert' alleenelijck van v word' inghenomen,

Die met v vrolijckheyt, die met v soet gheluyt,

Al wat ghy niet en zijt, verr' uyt dat herte sluyt.

Weest eeuvvelijck ghebenendijdt,

Die eeuvvighen lof vveerdich zijt.