Geertje (2 delen)

[p. 187]

V.

Zijn angst over haar verminderde niet, de volgende dagen, toen zij kalm bleef. Soms begreep hij niets van haar doen, talmde 's morgens met het uitgaan, voelde zich, eenmaal buiten en in zijn werk, bevrijd van een druk; doch werd dan opgeschrikt door de gedachte, met zelfverwijt, of haar niets zou zijn overkomen. Alles en iedereen werkte tegen. Buurvrouw groette met norsche hoofdknik, zei ook tegen de kinders geen woord. Willems, de inspecteur van politie, twee huizen verder, die hij kende sinds jaren en jaren, die hem kende, wist van zijn zuster, wist van alles wat hem betrof, altijd hulpvaardig met inlichtingen, had hem aangeklampt met lachje van verwonderde spot: - ‘Wat vertelle ze nou toch van je?’ en was doorgeloopen met een: - ‘'k Zou me nog maar 's bedenke, je weet, man, hoe de mense zijn, as ze wat van je wete, nou!’.... In die vijandschap liet bij haar achter, liepen de kinderen rond, en dan.... er bleef niemand om voor haar te zorgen, straks, wanneer het gebeuren ging. Al deze dingen kwamen bij verrassing, liepen, zooals je niet kòn verwachten, beangstigden heftig het fijne verantwoordelijkheidsgevoel van den zenuwachtigen eenzaamling. Hij had er een grapje van gemaakt, waar Geertje dankbaar om had gelachen: - ‘Ik wil ook wel 'es 'en kinderjuf in m'en huis hebbe, waarom ik niet, zoo goed as 'en ander?’ maar aan een langdurig verblijf van haar had hij zoo min gedacht als zij. Nu lei het er toe, hij zag geen uitweg - èn als de zorg voor de kinders, de bezorgheid over haar, in deze omstandig-

[p. 188]

heden, met wat er, den toestand ingewikkelder makend, bij kwam, hem niet zoo zwaar gevallen waren, zou hij het toeval hebben gezegend. Want wat een vroolijke hartelijkheid lachte er plotseling in zijn woning! Maar het was een angstig geluk. Geer's vroolijkheid mòest overspanning zijn. Soms vreesde hij voor louter komedie. Eens nam hij bij de Beurs de tram, hij die nooit tramde uit zuinigheid, voortgejaagd door een onreed'lijke vrees, dat ze zich zou hebben verdaan. Onder 't eten, met de kinders, had zij eerst allerlei grappigs gezeid en toen opeens was ze stil geworden, nadat hij had gezien, hoe haar gezicht vertrok. 't Moest ommers kemedie zijn. Een arme ziel van ieder verlaten, die d'er eer, d'er leven had weggesmeten voor 'en ellendeling, nu nog op de vent verliefd, van wie ze natuurlijk nooit meer iets merkte. De eenige die ze nog had, d'er Groo'va, laat er ook los en haar maakt dat blij, sedert die dag, dat uur, dee' ze vroolijk. Even had hij gedacht aan gevoeligheid, de opzettelijke verharding, waarin gevallen meisjes zich trachten te troosten met d'er trots. Maar dat kon 't toch niet zijn van Geer! Dan weer overlegde hij, dat ze zoo deed om hem te plezieren, hem te beloonen voor z'en gastvrijheid, nu ze langer bij hem bleef. Maar opzettelijklief-zijn en Geer!.... Nee, het moest kemedie zijn, kemedie ook tegen d'er eigen zelf, een zich dwingen, een willen vergeten.... en die toestand bracht meestal tot wanhoop. Griezelend dacht Maandag dan wéder aan zelfmoord, of aan gevaar voor krankzinnigheid.

Maar thuis komende hoorde hij de eene keer al op de trap haar neuriën; een ander maal vond hij haar voor het raam van de achterkamer, geheel verdiept in verstelwerk waarvan een stapel naast haar lag op een stoel, of ze boende de kinderen, lief, blij-zorgzaam - als een moeder....

En telkens weer onderging hij dezelfde verbijsterende ontroering, de gewaarwording van niet-kunnen-gelooven, als toen hij, geheel van streek door de ruzie in de Simonstraat, bedeesd, bevreesd om haar daarvan te spreken, haar had gevonden

[p. 189]

als de vrouw, die aan de kinders, zijn arme weesjes, gaf wat de stumpers steeds hadden ontbeerd.

De gansche dag haastte hij zich met zijn werk. Hij, met wiens stiptheid wel werd gespot, lichtte er nu het handje mee, en, wat hij altijd fier had vermeden te doen, hij sprak andere berichtgevers aan, om de dingen te weten te komen.

Nu Geer er was, hoefde hij de steutel niet bij buurvrouw te brengen, wanneer hij 's avonds uitging. Maar nooit had zijn woning deze gezelligheid gekend en zooveel mogelijk bleef hij thuis. Geregeld kreeg hij zijn koffie en thee, den kinders ontbrak het niet meer aan iets en precies op tijd lagen die in bed. Dan week welhaast het nagevoel van het stage leed over zijn zuster, dat leed als een rouw die men niet overleeft. Dan trilde zijn wezen onder de gewaarwording van zooveel knusse gezelligheid rondom hem, zat hij met snelknippende straaloogen meer te soezen dan te werken aan zijn schrijftafeltje, bij de kaars, die Geer er ‘verzonnen’ had. En op haar vraag: - ‘Wil u daar thee?’ zei hij telkens gretig: - ‘Ik kom’.

Doch later alleen, wanneer zij naar bed was, werd hij weer aangegrepen door vrees. Het kwam niet in hem op, dat voor haar dit zijn hier was als een slaapwandelen, dat haar wezenlijk leven elders verliep - en haar doen van de gansche avond bleef hem een raadsel, zoet.... máár angstig!....