De bloeiende tuin

(1930?)–Jef Mennekens– rechtenstatus


Bang Jantje. Ma had Jantjen in zijn bedje neergelegd en warm gedekt, - Jongen, zei ze, braafjes slapen, dat ge Mietje niet en wekt. Jantje wipte eens op en lachend kneep hij schier zijn oogen dicht, zag hoe vele gouden stralen schoten uit het kleine licht.
[pagina 56]
't Lampje spruit met vuur, zoo dacht hij. Kijkers open, 't was gedaan. Weer begon hij, tot hij de oogen naar een andren kant liet gaan. Ei, daar stond een leelijk monster, groot van hoofd en lang van neus, zwart als pek. - Jantje schreeuwde. Zeker was 't de stoute reus. - Nu, zei moeder, wat een leven! Waarom weent ge? - Daar die man! 't Is de reus, hij komt me stelen! Moeder lacht: - Wat bange Jan! Brengt hem bij het schrikklijk monster; 't pruilend Jantje zwijgt aldra: 't was de schaduw van een beeldje boven 't jasje van Papa!