De donkere bloei

[p. 15]

In allen Nood

In allen nood en bitterheid

Zijt Gij nabij geweest.

Nu ben ik tot de erkentenis bereid:

U min ik 't meest!

O, daarom liet Gij mij alleen?

Wat is dit wrang en zoet:

Te staamlen, stug nog, door zijn tranen heen:

Gij zijt zoo goed!

Berouw blijft bitter, en verlangst

Maakt stiller nog dan schaamt.

Bij kaarge woorden schreeuwt mijn hart van angst:

Of Gij het naamt.

Hoe Gij nu glimlacht: van uw hand

Voel ik den lichten druk

Over mijn oogen, en mijn vrees ontspant

Zich in geluk.

Nu schijnt het als een kinderspel,

Dat ik U norsch ontliep.

Ik ben terug, en, o, Gij wist het wel:

Ik min U diep!

Gij krenkt mij niet met hard verwijt,

Maar nu Gij mij omvangt,

Streelen Uw handen vol van lieflijkheid

Of Gij verlangt.

[p. 16]

 

Nu bonst mijn hart zwaar aan Uw hart.

 

Zoo doodsbenauwd geweest,

 

Voel, hoe 't nog slaat; wild, langzaam, dof, verward,

 

U min ik 't meest!