Langs den Heirweg

[p. 10]

Amas me?

Ik kloeg: o God, die pijn
En dat benauwen, en
Dat U niet schouwen, en
Van àl verlaten zijn!
En zacht was 't dat Hij zei:
Gij, die zoo klaagt tot Mij
Eentonig als de zee:
Amas Me?

O Heer, wel hebt Gij recht,
Na dienst om baten, en
Mijn driest verlaten, en
Verloochnen, dat Gij zegt:
Bemint gij Mij? en toch,
Och Heere, help mij nog.
Want erger dan de dood
Is mijn nood.

Want zonder U te zijn
Is hongren, dorsten, en
In vuur en vorst zijn en
In hel- en levens-pijn.
O, schoon ik U verliet,
Heer, Heer, verlaat mij niet.
Uw vragen geeft al vree:
Amas Me?

[p. 11]

 

En werpt Gij mij nu neer,

 

Al moest ik sterven en

 

Voorgoed verderven en

 

Verstooten wezen, Heer,

 

Als eeuwig ruimte en tijd

 

Slechts Godverlatenheid

 

Zijn, bleef dit vast gewin,

 

Dat 'k U min.

 

 

 

Ik min U, en Gij weet:

 

Al mijn gedachten en

 

Mijn dor versmachten en

 

Daden zijn rouwend leed.

 

'k Voel Uw groot medelij.

 

Och Heer, vergeeft Gij mij?

 

Vraag weder: amas Me?

 

Amo Te.