De steile tocht

[p. 23]

De Zandbult

Semper idem.

Blank van flanken, altijd even

Zuiver-wit en stralend-naakt,

Zijt gij streng en stil gebleven,

't Zij de hemel bleekt of blaakt.

Blinkt de zon, gij staat te pralen

En kaatst heel haar glans weerom.

Ongenaakbaar door uw stralen

Zijt ge een zengend heiligdom.

Als den hemel grommend dekte

Onweerdreigend wolkgekrui,

Tartte uw blank, o onbevlekte,

Donkerheid en donderbui.

Klutst de geeselende regen

Aarde en hemel tot één grauw,

Wit stelt ge u halstarrig tegen

De almacht der gemeene rouw.

En de nacht die met zijn donker

Overromplend 't al versteekt,

Zorgt slechts dat uw fel geflonker

Blinkender te voorschijn breekt.

'k Weet, niets doet Uw hart ontwaken,

Dan de omvaming van Gods schijn,

Als geen mensch meer durft te naken

Tot uw laaiend eenzaam-zijn.

[p. 24]

 

Altijd eender, altijd even

 

Zuiver, heft ge u, schamel zand.

 

In uw rauwheid rein gebleven,

 

Berg Gods in bezoedeld land.