De steile tocht

[p. 34]

Ik zal Hem zien, maar nu niet

Gij gingt de velden langs,

Gij hebt den hof doorschreden.

Het koren deinde zwaar

en kreeg een dieper glans.

Het ooft zwelt stralender;

word ik alleen gemeden?

Nu Ge alles heerlijk maakt,

Krijg ik alleen geen kans?

Ik hoorde U wel voorbij

de kalme blaad'ren aaien,

En ruischen om de roos,

die Gij zoozeer bemint.

Ik zag haar als een vlam

opwolken en verwaaien.

Ik zag haar knop in slaap

glimlachen als een kind.

Gij sloegt den hommel aan,

die zoet begon te brommen,

En als een cello zong

wijl hem uw lust bestreek.

Maar in geluid en licht

Bleeft Ge U voor mij vermommen.

'k Bemerkte slechts: God kwam,

vertoefde, en ontweek.

[p. 35]

 

Uw glans verzwakte en daalde

 

en doofde voor mijn voeten.

 

Ik wist, U huldigend,

 

dat 'k voor de ruimte neeg.

 

Gij waart mij zeer nabij,

 

maar 'k mocht U niet ontmoeten.

 

'k Vermoedde waar Gij stondt,

 

ik kwam, de plek was leeg.

 

 

 

O Gij, verschrik'lijker

 

dan duizend legerbenden,

 

Wijl Ge ons, schoon ongezien,

 

omwemelt en omlicht.

 

Maar eenmaal roept Gij mij

 

en zult zelfs om mij zenden

 

En dan, verrast, nabij,

 

zie ik Uw aangezicht.