De steile tocht

[p. 41]

De Beukenheg.

Stug in den grond gestooten,
Met wortels ruig als pooten
En zwaren klauw,
Dicht op elkaar gedrongen
En wild ineengewrongen:
Wij zijn het grauw!

De menigten, die 't leven
Elkander overgeven
Schier onbewust;
Die gul hun nooddruft deelen,
En gram elkaar ontstelen,
Maar zonder lust.

Doch als wij stil verzaamlen
Van elke ontbloote en schaamle
Den kleinen zucht,
Dan snellen onze trotsche
Schreeuwen omhoog als knotsen!
Wij willen lucht!

Zie, boven ons vermoeien
Hoe enkle twijgen woeien
Gelijk een vlag.
Wij kromden onze schoeren
Nog dieper en wij zwoeren:
Een ruimer dag!

[p. 42]

 

En grimmig zijn de loten

 

Als stekels uitgeschoten

 

En bijten zon!

 

En staan als kandelaren

 

Met brándend lichte blaren

 

En strálen zón!

 

 

 

Zoo zegeviert het leven!

 

Wij slieren langs de dreven

 

En slingren over 't pad

 

En waaien langs gezichten

 

Ons schaduwen en lichten

 

Met schamp en spat!

 

 

 

Eindelijk vrij! o Meester!

 

Gerechte! die geen heester

 

Of boom beperkt,

 

Hebt Gij 't armzalig dringen

 

En smartelijk verwringen

 

Eindlijk gemerkt?

 

 

 

Het knakte en het knapte! -

 

Wij voelen de oude slapte

 

En lijden straf!

 

De Hovenier beteugelt

 

Wat zich in drift bevleugelt

 

En breekt het af.

 

 

[p. 43]

 

Verslagenen, gewonden,

 

Van top tot teen geschonden

 

Verbergen wij 't gezicht.

 

Maar onze wortels woelen

 

O God, naar Uw bedoelen,

 

Naar licht!