De stille tuin

[p. 47]

Tweede bloei.

O knoppen, die te rijzen
Waagt in het late jaar,
Hoe koestert u de grijze
Gekromde perelaar.

Hij, die zijn laatste sappen,
Een nooddronk, ziek en moe,
Nog weigerde aan te tappen,
Laat u bij 't spongat toe.

Hij dunt zijn loof, dat regen
En zonneschijn en dauw,
Vlak aan uw hart gelegen,
Uw jeugd vertroetlen zou.

En als een hoopvol vader,
Aandoenlijke ouderdom,
Dwingt hij de dagen nader
Van uw geboorte, o blom!

Gij staat maar stil te zwellen
En zonder ongeduld,
Tot ge uw geblazen bellen
Als bloemen oopnen zult.

O tranenblanke luister!
Een krans van levend wit
Als voorjaars, maar gekuischter,
Tooit u ten doodenrit.

[p. 48]

 

O lichte zonvergulde

 

Sneeuw aan den zwarten tak,

 

Is om Gods heil te dulden

 

Dit leven niet te zwak?

 

 

 

Reeds vroeg gewend aan kwalen,

 

En breekbaar van verdriet,

 

Zal u Gods milde stralen

 

Verteren als een riet.

 

 

 

De boom staat zich te zonnen.

 

Hoe kreunt het wrakke hout

 

Onder de stille wonne

 

Van wit en licht en goud.

 

 

 

Eén dag nog, en ontluisterd

 

Ontblaart gij, en ontverft.

 

Maar in geluk verduisterd,

 

O boom, hoe schoon gij sterft!