De stille tuin

[p. 76]

Maria.

Toen de Geest u overschâuwde
Met zijn glorie en genâ,
Toen het Leven in u dauwde,
Droegt ge uw stille wezen dra
Als in liefelijk benauwde
Lente een zware winterwa.

Hebt gij deze lange dagen,
Onberoerd en onverlet,
's Heeren heerlijkheid gedragen,
Vuurge kool in asch gebed,
Zelf door huiverende vlagen
In een gulden gloed gezet?

Bloeiden de ingezonken oogen
Van uw moei niet wijd en jong,
Toen zij hoorde, u toegebogen,
Hoe het Leven in u zong,
En plots in haar zalighooge
Schoot 't ontwaakte knaapje sprong

Al uw schoon werd saâmgetrokken
Tot een bleeke teederheid.
't Zware glanzen uwer lokken,
Uwer oogen vredigheid,
Heeft uw bloed met zoete schokken
In uw wordend kind geleid.

[p. 77]

 

Onbevreesd en diep bevredigd,

 

Gaat gij ter verkoren stad.

 

Onverzorgd en onverdedigd,

 

Droomverloren, draagt ge uw schat,

 

Maagd, van werelds goed ontledigd,

 

Moeder straks die God bezat.

 

 

 

Als een rozelaar voor koude

 

Schuilt ge in 't schamel bed van stroo.

 

En uw zoon ontbloeit in gouden

 

Bindsel, blank en roze en bloô,

 

En zijn weenen overdauwde

 

't Beven uwer handen zoo.

 

 

 

Achter de verdonkerde eeuwen

 

Staat gij met uw stralend kind.

 

Bloed en tranen oversneeuwen

 

't Venster dat zijn aanzicht blindt.

 

Maar 't gaat open op ons schreeuwen,

 

En zijn zaligheid begint.