|
| |
| |
| |
Vermaning aen de Meeuwe-Vangers.
WAarom benje ons zoo gerig?
Want ons vlees smaakt tranig, smerig,
En 't lykt ook na geen Hoen?
Is het om een weynig veere
Daar wy mede zyn bekleet?
Ach ick bid u wilt tog leere,
Dat gy daar van niet en eet.
Zoekt gy makkelyk te rusten?
Dat en zal u volgen niet;
Want gy ziet op wal en kusten,
En op 't water veel verdriet:
Wanneer gy ons komt te missen,
Maakje veeltyds een besluyt,
Om te vangen weynig vissen,
Als gy schiet u Netten uyt:
Men ziet niet een Meeuwtje hangen,
Is het zeggen veeltyds dan;
Wel wat zou men hier doch vangen,
Daar geschiet geen teyken van:
Want wy kunnen snedig kikken,
In 't Water diep en klaar,
Als wy dan den Haring pikken,
Dat's voor u een teyken, waar.
| |
| |
Gy neemt onse taal in achten,
Als wy roepen, dik, dik, dik,
O de wind en zal niet zachten,
Of een misje krygt men swik.
Ziet gy ons ook traag in schokken?
En wy roepen, kau, kau, kau,
Dat's goet teyken, heyst vry fokken,
Van goet weer en zoeten dau.
Hebben wy geen dubbelt reden,
Om met klacht te roepen sterck?
't Is maer wreetheid ons t'ontleden,
Of een onbedachtzaam werk:
Overlegt doch wel ter degen
Of gy ons wel dooden meugt?
Want daer is niet in gelegen,
't Is een zaak die niet en deugt.
Komje in gebrek van spyze
En gy raakt daar door in noot,
Vangt ons dan op zulke wyze
Eet ons dan in plaats van broot.
Dan zoo mag het vry passeeren;
Dan zoo mag het wel bestaan,
Dan zoo meugje ons venteren
En tot voedsel nemen aan.
Siet wy hebben onze klachten
Aan het vaarent volk verklaart
'k Hoop zy zullen dit betrachten,
En ons achten meerder waart.
| |
| |
Wel wy gaen nu weder vliegen,
Ey wilt ons niet meer bedriegen,
De Meeuwen zyn nu weg gevlogen:
Ik sal my in haer plaets gaen vogen.
DE Meeuwen zijn weg gaen vluchten,
Nu stel ik my in haer stee,
Om daer over ook te zuchten,
Want het baert dog heel onvre.
Daerom kan ik het niet preyze:
Gy en heeft haer niet van doen,
God heeft vis en andere speyze:
Daer gy u wel mee kunt voen.
Dus zoo acht ik het voor zonden,
't Meeuwe dooden zonder noot,
Want ik heb dit selfs bevonden
Die niet wierden opgegeten
Maer bedurven in haer bloed,
Werden dan weer weg gesmeten
Wie kan agten zulks voor goed.
God heeft alles wel geschapen
Tot des menschen lyfs behoeft,
Maer men moet zyn nootdruft rapen,
Dat men 't vee niet en bedroeft.
't Mag in tyd van noot geschiede,
| |
| |
Als men hongers-kommer lyt,
Maer niemand moet het gebiede,
Als gy in geen noot en zyt.
'k Wil hier mede gaen besluyten,
Neemt dog aan het geen ik zeg,
Houd dog kleyne zonde buyten,
Weert den groote van u weg:
O daer zynder noch soo veele,
Daer men weinig acht op slaet,
Vloeke zweere ydel queele:
Werd in scheepen veel gepleegt,
Dat de vroome 't hart doet deeren,
Och ik bid u wilt dit achten,
Laat doch alle u gedachten
Want ik kan u dit betuygen,
Soo gy kleyne zonden haat,
Groote zulle ook wel buygen,
Als gy kleyne tegenstaat.
'k Hoop God zal u hart verligten
| |
| |
Met een teer en nauw gemoet,
Wilt het kleyne eerst vast stichten,
Dat's voor 't groot een vaste voet.
'k Heb myn werk aldus begonnen,
Met een naam van Meeuwe-klagt,
Maar den Inhoud uytgevonnen,
Al u geven meer aendacht.
O men zal God niet bedriegen,
Met een Burgerlyken schyn,
Wilt u zoo in slaap niet wiegen,
Want gy zout bedrogen zyn.
Daar en blyft doch niet verholen,
't Is voor God al naakt en bloot,
Tracht dan om niet meer te doolen,
Ach doch kleyne zonden groot.
Wilt gy niet ter helle varen?
Soo bekeert u dog terstont,
Want gy weet hoe licht de bare,
Menig storten in den gront.
Daer den boom dan komt te vallen,
Leyd hy eeuwig dueren neer,
Daarom bid ik u doch alle,
Vliet de zonden vreest den Heer.
Want 't is in der daet geen Christen,
Die den Heere niet en vreest,
Al die dan haer tyd verquisten,
Komen nooit ter Bruylofs-feest.
Noit en zullen zy be-erven,
't Hemelryk dat schoon Juweel,
| |
| |
Maar het schrikkelyk eeuwig sterven,
Is haar rechte eygendeel.
In den poel van vier en zolfer,
Vol van wrede duyvels taal,
Die daar spouwen rook en polfer,
Dat's haar deel doch al temael.
Al die hier onachtzaam leven,
En zoo sterven onbekeert,
God en zal 't haar noyt vergeven,
Als de tyd is gepasseert.
Daar men heden nu in leeft!
Ziet den Mensch van leuyheid geeuwe,
Die geen lust tot God en heeft!
O hoe weinig zyn de Vroomen!
Van die by God zullen komen,
Want dat pat leid haar te smal.
d'Aldermeeste menschen wand'len
Op den wech zeer breet en ruym,
En men hoort haar niet verhand'len,
Als maar vuyligheid en schuym:
Wat de menschen haar inbeelde,
Dat is boven myn verstant,
Om een oogenblikje weelde,
Zetten zy haar Ziel te pant!
Wanneer die eens verlooren is,
Zoo blyft zy in de duysternis,
Dat kostelyk deel haar onbekent,
Leid daar het lyden noit en ent,
|
|
Auteursrechtvrij