Den Aenghenaemen rooselaer geplant in den hof van den heylighen vader Dominicus
(1707)–Catharina van der Meulen–
AuteursrechtvrijStemme: Godt honck aen 't Cruys.
De Ziel.
HOe langh, ô Heer! Sal dueren noch dit lijden?
Ick meynde my met u hier te verblijden
In volle vrê, maer hebb' onrust in stê,
Daer is geen saligheyt voor my te hopen:
Want selden tijdt ben sonder strijt,
Het schijnt de hel van nu af aen is open,
Iae ick en voel in mijn ghemoet
Niet een kleyn straeltjen van u liefde soet.
Het Vleesch bekoort met sijne vuyl wellusten,
Den Duyvel laet my dagh of nacht in rusten,
| |
[pagina 18]
| |
De werelt toont, hoe sy haer minnaers croont
Met groote eer, veel pracht, en hooghe staeten.
ô Heer! En ghy gaet hier noch my
In dese desolatie verlaeten,
Waer ick my keer, 'k en vind' u niet:
Moet ick dan leven in dit swaer verdriet?
Godt.
O eensaem Duyf ach wilt toch soo niet spreken!
Mijn grati' die en sal u noyt ontbreken:
Ick sien den traen, in uwe oogh' noch aen,
Ghy weet hoe dat ick u eerst-mael quam toeven,
Wanneer geen smert, ghenaeckten 't hert.
Maer nu wil ick u liefden oock beproeven,
En als ghy blijft victorieus
Sult met my wesen naermaels glorieus.
De Ziel.
O mijnen Godt! ick sal my resigneren
Naer uwen wil, om eens te triumpheren;
| |
[pagina 19]
| |
Maer in den gheest, daer is seer groot tempeest,
Al oft den Hemel waer voor my ghesloten,
Den soeten dou, verkeert in rou,
En d'aerde schijnt oock van metael ghegoten:
Soo dat voor my geen plaetse wert
Ghevonden, als tusschen hemel en ert.
Godt.
Beminde Bruyt, dit is het saligh hanghen
Met my aen 't Cruys, daer ghy moest naer verlanghen,
Als het ghemoet, niet rust op 's werelts goet,
Noch dat den geest oock tracht naer 't soet ghenieten,
Dat ick tot loon, uyt mijnen throon
Hier sende, maer wilt u gheheel vernieten:
Want dan is't dat het menschen hert
Met mijne Godtheyt eerst vereenight wert.
De Ziel.
ô Jesu soet! op u sal ick dan bouwen,
Den stercken gront-steen van een vast betrouwen,
| |
[pagina 20]
| |
En achte niet, wat men benede siet,
Gheen ydel vreughden sullen my vermaecken,
Op dat den gheest, u blijde feest
Boven dat is gheschaepen, komt te smaecken,
En oock den vyant niet en vint
Dat buyten u van my hier wort bemint.
Godt.
Dit is den wegh alleen mijn uytverkoren,
Waer in den mensch wort naer den gheest herboren:
Blijft toch constant, dat u niet overmant
d' Aenlocksel hier van Satanas tot sonden,
Keert u ghemoet, dan met'er spoet,
Daer af, en vlucht in mijne open Wonden,
Soo sullen 't wesen aen u Croon,
Seer veele Peerlen en Ghesteenten schoon.
FINIS. |
|