Den Aenghenaemen rooselaer geplant in den hof van den heylighen vader Dominicus
(1707)–Catharina van der Meulen–
AuteursrechtvrijStemme: Ick groet u eensaem wout.
Den Mensch.
O Hooghe moghentheyt! treckt my geheel naer u,
Ick sal seggen adieu aen alle menschen nu,
Siet mijn hert komt u in de smert,
Ick weet ghy zijt, die in den strijt
Door uwe liefde soet, sult troosten mijn gemoet.
Godt.
ô Teere ionge spruyt! Gy moet gelaeten zijn
In alle uw pijn, oft ick mijn soet aenschijn
U ontreck, en uyt de rust ontweck,
Het minne-vier, moet branden hier,
Oock met den Noorden wint, in een ziel, die bemint.
| |
[pagina 37]
| |
Den Mensch.
Versterckt my dan, Heer, die ben u creatuer,
Het lijden valt soo suer, en swaer voor de natuer,
Laeft mijn hert, in dese bitter smert
Met 't water reyn, uyt de fonteyn,
Die door Longius sweert voor ons geopent wert.
Godt.
Aensiet eens, mijne Bruyt, hoe hier de Roose staen
Met scherpe doorens aen, wilt u dan niet verstaen,
In den druck, soo leyt al u gheluck:
Ick heb aenveert, oock op der eert
Het Cruys uyt liefde groot, en stierf daer aen de doodt.
Den Mensch.
Och dat soo mijnen geest sonder eenigh verschil
Hier in het lijden stil omhelsden uwen wil!
Want ick sie als ick een Cruysken vlie,
Van stonden aen veel ander staen,
Verandert dan mijn hert, dat het gebooghsaem wert.
FINIS. |
|