Het eensaem tortel-duyfken rustende op den aenghenaemen rooselaer gheplant in't hemels lust-hofken

[p. 69]

Liedeken, Voor den tweeden Sondach in den vasten, van de Transfiguratie Christi op den Bergh Thabor.

Stemme: Robertine.

O Menschen, wie ghy sijt! u in den geest verblijt,
En het Misteri' contempleert,
Hoe Godt in 't Vlees is getransfigureert,
Op Thabors bergh hoogh, ach! wat een saligh oogh,
Die dit beschouwen quam, soo soet, en aengenaem,
Van de dry Ionghers reen, die waeren hier alleen,
Daer Moyses, en Elias oock verscheen!

Den Heere sprack tot haer, doe van sijn lijden swaer,

Dat hy om s'wereldts sonden groot,
Sou sterven aen het Cruys de bitter doodt,
Wanneer een wolcke sweeft, en overlommert heeft
Hem op den Bergh daer, ghelijck de Sonne claer,
Die haere straelen sent, uyt 't Hemels firmament,

[p. 70]

 

En Christus transformeert hier voor sijn ent.

 

Maer Petrus door 't plesier, roept: laet ons maken hier,

 

Dry Tabernakelen ghemeen,

 

Voor u, en Moyses, met Eliam een,

 

Dan eene wonder saeck! terwijlen hy noch spraeck,

 

Soo hoorde men een stem: 't is mijnen Soon, hoort hem

 

En sijn door dit ghedicht, en glinsterende licht,

 

Ghevallen vol van vrees op hun aensicht.

 

Den Goddelijcken mont, vertroostense terstont:

 

Door sijne tegehenwoordigheydt,

 

En heeft haer wederom met hem gheleyt,

 

Want dit visoen seer ras, als doen verdwenen was,

 

Soo dat sy niemant meer, en saghen, dan den Heer,

 

Die hun sprack samen aen: doet hier af geen vermaen,

 

Voor dat ick van de doodt ben op-gestaen.

 

O groote Majesteyt! maeckt mijne Siel bereyt,

 

Dat ick in droefheydt, ende vreught,

 

Oock mach becomen dees verheven deught,

[p. 71]

 

Want ghy u aenschijn soet, verthoont die met ootmoet,

 

Niet anders desireert, dan hier te sijn verneert.

 

Het welck is den loon, en d'Heyligen haer Croon.

 

De sy ghenieten boven in den Throon.

FINIS.