Het eensaem tortel-duyfken rustende op den aenghenaemen rooselaer gheplant in't hemels lust-hofken

[p. 94]

Liedeken voor het Hoogh-tijdt van Paesschen.

Stemme: Herders hy is gheboren.

VVAnneer dat Magdalene
Den Heere niet en vont
In 't graf, begonst te weene,
Maer hy verthoont terstont
Als eenen Hovenier,
Waer aen sy vraeghden hier:
Hebt ghy ghenomen Heer,
Die ick bemin soo seer?

Maria, sprack den Heere:

Door welcke soete stem,
Met haer ras om te keere,
Rabboni, noemde hem,
En viel vol liefden teer,
Aen sijne voeten neer,
Daer sy voor desen tijdt,

[p. 95]

 

Wierdt al haer sonden quijt.

 

En wilt my niet ghenaecken,

 

Seyd' Christus onsen Heer,

 

Noch mijne voeten raecken,

 

Ghelijck ghy ded' wel eer,

 

Want ick en ben noch niet

 

Gheklommen, soo ghy siet,

 

Tot mijnen Vaders Throon,

 

By al de Eng'len schoon.

 

Wie sal nu konnen spreken,

 

Wat Goddelijcke vlam,

 

Dit herte heeft ontsteken,

 

Als Jesus tot haer quam,

 

Die sy soo glorieus,

 

En heel victorieus,

 

Uyt graf verwesen sagh,

 

Doen op den selven dagh.

 

Ach! hadde wy ghevonden,

[p. 96]

 

Met dese Tortel-duyf,

 

De plaets van Christi wonden,

 

Om daer uyt als een druyf,

 

Te worden hier ghetoeft,

 

Dat Magdalene proeft,

 

En sal die eeuwelijck,

 

Om-helsen in sijn rijck.

FINIS.